مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۲۶ – مَفْتون شُدنِ قاضی بر زنِ جوحی و در صندوق ماندن و نایبِ قاضی صندوق را خریدن باز سالِ دوّم آمدنِ زن جوحی بر امیدِ بازیِ پارینه و گفتن قاضی که مرا آزاد کُن و کسی دیگر را بِجوی اِلی آخِرِ الْقِصّه
| ۴۴۶۲ | جوحی هر سالی زِ درویشی به فَن | رو به زَن کردی که ای دِلْخواه‌زن | |
| ۴۴۶۳ | چون سِلاحَت هست، رو صَیْدی بگیر | تا بِدوشانیم از صَیْدِ تو شیر | |
| ۴۴۶۴ | قَوْسِ اَبرو، تیرِ غَمْزه، دام کَیْد | بَهْرِ چه دادَت خدا؟ از بَهْرِ صَیْد | |
| ۴۴۶۵ | رو پِیِ مُرغِ شِگَرفی دامْ نِهْ | دانه بِنْما، لیک در خورْدَش مَدِه | |
| ۴۴۶۶ | کامْ بِنْما و کُن او را تَلْخ‌کام | کِی خورَد دانه چو شُد در حَبْس دام؟ | |
| ۴۴۶۷ | شُد زنِ او نَزدِ قاضی در گِلِه | که مرا اَفْغان زِ شویِ دَه‌دِلِه | |
| ۴۴۶۸ | قِصّه کوتَه کُن که قاضی شُد شِکار | از مَقال و از جَمالِ آن نِگار | |
| ۴۴۶۹ | گفت اَنْدَر مَحْکَمه‌‌ست این غُلْغُله | من نَتوانَم فَهْم کردن این گِلِه | |
| ۴۴۷۰ | گَر به خَلْوَت آیی ای سَروِ سَهی | از سِتَمکاریِّ شُو، شَرحَم دَهی | |
| ۴۴۷۱ | گفت خانه‌یْ تو زِ هر نیک و بَدی | باشد از بَهْرِ گِلِه آمد شُدی | |
| ۴۴۷۲ | خانهٔ سَر جُمله پُر سودا بُوَد | صَدْرْ پُر وَسْواس و پُر غوغا بُوَد | |
| ۴۴۷۳ | باقی اَعْضا زِ فکر آسوده‌اند | وان صُدور از صادِران فرسوده‌اند | |
| ۴۴۷۴ | در خَزان و بادِ خَوْفِ حَق گُریز | آن شَقایق‌هایِ پارین را بِریز | |
| ۴۴۷۵ | این شَقایقْ مَنْعِ نَو اِشْکوفه‌هاست | که درختِ دلْ برای آن نَماست | |
| ۴۴۷۶ | خویش را در خواب کُن زین اِفْتِکار | سَر زِ زیرِ خواب در یَقْظَت بَرآر | |
| ۴۴۷۷ | هَمچو آن اَصْحابِ کَهْف ای خواجه زود | رو به اَیْقاظًا که تَحْسَبْهُمْ رُقود | |
| ۴۴۷۸ | گفت قاضی ای صَنَم معمول چیست؟ | گفت خانه‌یْ این کنیزک بَس تَهی‌ست | |
| ۴۴۷۹ | خَصْم در دِهْ رفت و حارِس نیز نیست | بَهْرِ خَلْوَت سخت نیکو مَسْکَنی‌ست | |
| ۴۴۸۰ | امشب اَرْ امکان بود آن جا بیا | کارِ شب بی‌سُمعه است و بی‌ریا | |
| ۴۴۸۱ | جُمله جاسوسانْ زِ خَمْرِ خوابْ مَست | زَنگیِ شب جُمله را گردن زده‌ست | |
| ۴۴۸۲ | خوانْد بر قاضی فُسون‌های عَجب | آن شِکَرلَب وآنگهانی از چه لب؟ | |
| ۴۴۸۳ | چند با آدمْ بِلیس افسانه کرد؟ | چون حَوا گُفتَش بِخور آنگاه خَورْد | |
| ۴۴۸۴ | اوّلین خون در جهانِ ظُلْم و داد | از کَفِ قابیل بَهْرِ زن فُتاد | |
| ۴۴۸۵ | نوح چون بر تابه بریان ساختی | واهِلَه بر تابه سنگ انداختی | |
| ۴۴۸۶ | مَکْرِ زن بر کارِ او چیره شُدی | آبِ صافِ وَعْظِ او تیره شُدی | |
| ۴۴۸۷ | قَوْم را پیغام کردی از نَهان | که نگَهْ دارید دین زین گُمرَهان |
شرح این داستان از زبان #ایرج_شهبازی ۵۳:۵۰
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!