مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۳۴ – وَسْوَسهیی که پادشاهزاده را پیدا شُد از سَبَبِ اِسْتِغْنایی و کشفی که از شاهِ دل او را حاصِل شُده بود و قَصْدِ ناشُکری و سَرکَشی میکرد شاه را از راهِ اِلْهام و سِرّ خَبَر شُد دِلَش دَرد کرد روحِ او را زَخمی زَد چُنان که صورتِ شاه را خَبَر نبود اِلی آخِرِهِ
۴۷۷۲ | چون مُسَلَّم گشت بی بَیْع و شِری | از درونِ شاه در جانَش جِری | |
۴۷۷۳ | قوت میخوردی زِ نورِ جانِ شاه | ماهِ جانَش هَمچو از خورشیدْ ماه | |
۴۷۷۴ | راتِبِهیْ جانی زِ شاهِ بینَدید | دَم به دَم در جانِ مَستَش میرَسید | |
۴۷۷۵ | آن نه که تَرسا و مُشرک میخورَند | زان غذایی که مَلایک میخورَند | |
۴۷۷۶ | اَنْدَرونِ خویش اِسْتِغْنا بِدید | گشت طُغیانی زِ اِسْتِغْنا پَدید | |
۴۷۷۷ | که نه من هم شاه و هم شَهْزادهام؟ | چون عِنانِ خود بدین شَهْ دادهام؟ | |
۴۷۷۸ | چون مرا ماهی بَرآمَد با لُمَع | من چرا باشم غُباری را تَبَع؟ | |
۴۷۷۹ | آب در جویِ من است و وَقتِ ناز | نازِ غیر از چه کَشَم من بینیاز؟ | |
۴۷۸۰ | سَر چرا بَندَم چو دَردِ سَر نَمانْد؟ | وَقتِ رویِ زَرد و چَشم تَر نَمانْد؟ | |
۴۷۸۱ | چون شِکَرلب گشتهام عارِضْ قَمَر | باز باید کرد دُکّان دِگَر | |
۴۷۸۲ | زین مَنی چون نَفْس زاییدن گرفت | صد هزاران ژاژْ خاییدن گرفت | |
۴۷۸۳ | صد بیابان زان سویِ حِرْص و حَسَد | تا بِدانجا چَشم بَد هم میرَسَد | |
۴۷۸۴ | بَحْرِ شَهْ که مَرجَع هر آبِ اوست | چون نَدانَد آنچه اَنْدَر سیل و جوست | |
۴۷۸۵ | شاه را دلْ دَرد کرد از فکرِ او | ناسِپاسیِّ عَطایِ بِکْرِ او | |
۴۷۸۶ | گفت آخِر ای خَسِ واهیاَدَب | این سِزایِ داد من بود؟ ای عَجَب | |
۴۷۸۷ | من چه کردم با تو زین گنجِ نَفیس؟ | تو چه کردی با من از خویِ خَسیس؟ | |
۴۷۸۸ | من تورا ماهی نَهادم در کِنار | که غُروبَش نیست تا روزِ شِمار | |
۴۷۸۹ | در جَزایِ آن عَطایِ نورِ پاک | تو زَدی در دیدهٔ من خار و خاک | |
۴۷۹۰ | من تورا بر چَرخْ گشته نَردبان | تو شُده در حَرْبِ من تیر و کَمان | |
۴۷۹۱ | دَردِ غَیْرت آمد اَنْدَر شَهْ پَدید | عَکسِ دَردِ شاه اَنْدَر وِیْ رَسید | |
۴۷۹۲ | مُرغِ دولت در عِتابَش بَر طَپید | پَردهٔ آن گوشه گشته بَردَرید | |
۴۷۹۳ | چون دَرونِ خود بِدید آن خوشپسر | از سِیَهکاریّ خود گَرد و اثر | |
۴۷۹۴ | از وظیفهیْ لُطف و نِعْمَت کَم شُده | خانهٔ شادیِّ او پُر غَم شُده | |
۴۷۹۵ | با خود آمد او زِ مَستیِّ عُقار | زان گُنَه گشته سَرَش خانهی ْ خُمار | |
۴۷۹۶ | خورده گندم حُلّه زو بیرون شُده | خُلْد بر وِیْ بادیه وْ هامون شُده | |
۴۷۹۷ | دید کان شَربَت وِرا بیمار کرد | زَهْرِ آن ما و مَنیها کار کرد | |
۴۷۹۸ | جانِ چون طاوس در گُلْزارِ ناز | هَمچو جُغْدی شُد به ویرانهیْ مَجاز | |
۴۷۹۹ | هَمچو آدم دور مانْد او از بِهِشت | در زمین میرانْد گاوی بَهْرِ کِشت | |
۴۸۰۰ | اشک میرانْد او که ای هِنْدویِ زاو | شیر را کردی اسیرِ دُمّ گاو | |
۴۸۰۱ | کردی ای نَفْسِ بَدِ بارِدْ نَفَس | بیحِفاظی با شَهِ فریادْرَس | |
۴۸۰۲ | دام بُگْزیدی زِ حِرْصِ گندمی | بر تو شُد هر گندمِ او گَزْدُمی | |
۴۸۰۳ | در سَرَت آمد هوایِ ما و من | قَیْد بین بر پایِ خود پنجاه مَن | |
۴۸۰۴ | نوحه میکرد این نَمَط بر جانِ خویش | که چرا گشتم ضِدِ سُلطانِ خویش؟ | |
۴۸۰۵ | آمد او با خویش و اِسْتِغْفار کرد | با اِنابَت چیزِ دیگر یار کرد | |
۴۸۰۶ | دَرد کان از وَحشتِ ایمان بُوَد | رَحْم کُن کان دَردْ بیدَرمان بُوَد | |
۴۸۰۷ | مَر بَشَر را خود مَبا جامهیْ دُرُست | چون رَهید از صَبر در حین صَدْرْ جُست | |
۴۸۰۸ | مَر بشر را پَنْجه و ناخُن مَباد | که نه دین اَنْدیشد آن گَهْ نه سَداد | |
۴۸۰۹ | آدمی اَنْدَر بَلا کُشته بِهْ است | نَفْسْ کافِر نِعْمَت است و گُمره است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!