مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۳۶ – کَراماتِ شیخ شَیْبان راعی قَدَّسَ اللهُ روحَهُ الْعَزیز
| ۴۸۲۸ | هَمچو آن شَیْبان که از گُرگِ عَنید | وَقتِ جمعه بر رِعا خَط می‌کَشید | |
| ۴۸۲۹ | تا بُرون نایَد از آن خَطْ گوسفند | نه دَرآیَد گُرگ و دُزد با گَزَند | |
| ۴۸۳۰ | بر مِثالِ دایره‌یْ تَعْویذِ هود | کَنْدَر آن صَرْصَر اَمانِ آل بود | |
| ۴۸۳۱ | هشت روزی اَنْدَرین خَطْ تَن زنید | وَزْ بُرون مُثْله تماشا می‌کُنید | |
| ۴۸۳۲ | بر هوا بُردی فَکَندی بر حَجَر | تا دَریدی لَحْم و عَظْم از همدِگَر | |
| ۴۸۳۳ | یک گُره را بر هوا دَرهَم زَدی | تا چو خَشْخاشْ استخوان ریزان شُدی | |
| ۴۸۳۴ | آن سیاست را که لَرزید آسْمان | مَثْنوی اَنْدَر نَگُنجَد شَرحِ آن | |
| ۴۸۳۵ | گَر به طَبْع این می‌کُنی ای بادِ سَرد | گِردِ خَطّ و دایره‌یْ آن هود گَرد | |
| ۴۸۳۶ | ای طَبیعی فَوْقِ طَبْع این مُلْک بین | یا بیا و مَحْو کُن از مُصْحَف این | |
| ۴۸۳۷ | مُقریان را مَنْع کن بَندی بِنِه | یا مُعلِّم را بِمال و سَهْمْ دِهْ | |
| ۴۸۳۸ | عاجِزیّ و خیره کن عَجْز از کجاست؟ | عَجْزِ تو تابی از آن روزِ جَزاست | |
| ۴۸۳۹ | عَجْزها داری تو در پیش ای لَجوج | وَقت شُد پِنْهانیان را نَکْ خُروج | |
| ۴۸۴۰ | خُرَّم آن کین عَجْز و حیرت قوتِ اوست | در دو عالَم خُفته اَنْدَر ظِلِّ دوست | |
| ۴۸۴۱ | هم در آخِر عَجْزِ خود را او بِدید | مُرده شُد دینِ عِجایِز را گُزید | |
| ۴۸۴۲ | چون زُلَیخا یوسُفَش بر وِیْ بِتافت | از عَجوزی در جوانی راه یافت | |
| ۴۸۴۳ | زندگی در مُردن و در مِحْنَت است | آبِ حیوان در دَرونِ ظُلْمَت است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!