مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۸۵ – رو نَهادنِ آن بَندهٔ عاشقْ سویِ بُخارا
۳۸۶۱ | رو نَهاد آن عاشقِ خونابهریز | دلَْطپان سویِ بُخارا گرم و تیز | |
۳۸۶۲ | ریگِ آمون پیشِ او هَمچون حَریر | آبِ جَیْحون پیشِ او چون آبْگیر | |
۳۸۶۳ | آن بیابانْ پیشِ او چون گُلْسِتان | میفُتاد از خنده او چون گُلسِتان | |
۳۸۶۴ | در سَمَرقَند است قَند امّا لَبَش | از بُخارا یافت وان شُد مَذهَبَش | |
۳۸۶۵ | ای بُخارا عقلْاَفْزا بودهیی | لیکِن ازمن عقل و دین بِرْبودهیی | |
۳۸۶۶ | بَدْر میجویَم از آنم چون هِلال | صَدْر میجویَم دَرین صَفِّ نِعال | |
۳۸۶۷ | چون سَوادِ آن بُخارا را بِدید | در سَوادِ غَمْ بَیاضی شُد پَدید | |
۳۸۶۸ | ساعتی افتاد بی هوش و دراز | عقلِ او پَرّید در بُستانِ راز | |
۳۸۶۹ | بر سَر و رویَش گُلابی میزدند | از گُلابِ عشقِ او غافِل بُدَند | |
۳۸۷۰ | او گُلِسْتانی نَهانی دیده بود | غارتِ عشقَش زِ خود بُبْریده بود | |
۳۸۷۱ | تو فَسُرده دَرخورِ این دَم نهیی | با شِکَر مَقْرون نهیی گَرچه نِی یی | |
۳۸۷۲ | رَخْتِ عَقلَت با تو است و عاقلی | کَزْ جُنودًا لَمْ تَرَوْها غافِلی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!