مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۷۸ – قِصّه وکیلِ صَدْرِ جهان که مُتَّهَم شُد و از بُخارا گُریخت از بیمِ جان باز عشقش کَشید رو کَشان که کارِ جانْ سَهْل باشد عاشقان را
۳۶۸۷ در بُخارا بَندهٔ صَدْرِ جهان مُتَّهَم شُد گشت از صَدْرَش نَهان ۳۶۸۸ مُدَّتِ دَهْ سالْ سَرگَردان بِگَشت گَهْ خراسانْ گَهْ کُهِسْتان گاه دشت ۳۶۸۹ از پَسِ دَهْ سال او از اِشْتیاق گشت بی‌طاقَتْ زِ اَیّامِ فِراق ۳۶۹۰ گفت تابِ فُرقَتَم زین پَسْ نَمانْد صَبر کِی دانَد خَلاعَت را نِشانْد؟ ۳۶۹۱ از فِراقْ این […]