مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۸ – تَمثیلِ گُریختنِ مومن و بیصَبریِ او در بَلا به اِضْطِراب و بیقَراریِّ نَخود و دیگر حَوایج در جوشِ دیگ و بر دَویدن تا بیرون جَهَنْد
۴۱۶۰ | بِنْگَر اَنْدَر نَخّودی در دیگْ چون | میجَهَد بالا چو شُد زآتش زَبون | |
۴۱۶۱ | هر زمان نَخّود بَر آیَد وَقتِ جوش | بر سَرِ دیگ و بَرآرَد صد خُروش | |
۴۱۶۲ | که چرا آتش به من دَر میزَنی؟ | چون خریدی چون نِگونَم میکُنی؟ | |
۴۱۶۳ | میزَنَد کَفْلیز کَدْبانو که نی | خوش بِجوش و بَر مَجِه ز آتشکُنی | |
۴۱۶۴ | زان نَجوشانَم که مَکْروهِ مَنی | بلکه تا گیری تو ذوق و چاشْنی | |
۴۱۶۵ | تا غذی گردی بیامیزی به جان | بَهرِخواری نیسْتَت این اِمْتِحان | |
۴۱۶۶ | آب میخوردی به بُستان سَبز و تَر | بَهرِاین آتش بُدهست آن آبْ خَور | |
۴۱۶۷ | رَحْمَتَش سابِق بُدهست از قَهْر زان | تا زِ رَحمَت گردد اَهْلِ اِمْتِحان | |
۴۱۶۸ | رَحْمَتَش بر قَهْر از آن سابِق شُدهست | تا که سَرمایهیْ وجود آید به دست | |
۴۱۶۹ | زان که بیلَذَّت نَرویَد لَحْم و پوست | چون نَرویَد چه گُدازد عشقِ دوست؟ | |
۴۱۷۰ | زان تَقاضا گَر بِیابَد قَهْرها | تا کُنی ایثارْ آن سَرمایه را | |
۴۱۷۱ | باز لُطْف آید برایِ عُذْرِ او | که بِکَردی غُسل و بَر جَستی زِ جو | |
۴۱۷۲ | گوید ای نَخّود چَریدی در بهار | رَنْجْ مِهْمانِ تو شُد نیکوش دار | |
۴۱۷۳ | تا که مِهْمان باز گردد شُکر ساز | پیشِ شَهْ گوید زِ ایثارِ تو باز | |
۴۱۷۴ | تا به جایِ نِعْمَتَت مُنعِم رَسَد | جُمله نِعْمَتها بَرَد بر تو حَسَد | |
۴۱۷۵ | من خَلیلَم تو پسر پیشِ بِچُک | سَر بِنِه اِنّی اَرانی اَذْبَحُک | |
۴۱۷۶ | سَر به پیشِ قَهْر نِهْ دلْ بَر قَرار | تا بِبُرَّم حَلْقَت اسماعیلوار | |
۴۱۷۷ | سَر بِبُرَّم لیکْ این سَر آن سَریست | کَزْ بُریده گشتن و مُردن بَریست | |
۴۱۷۸ | لیکْ مَقْصودِ اَزَل تَسلیمِ توست | ای مُسلمان بایَدَت تَسْلیم جُست | |
۴۱۷۹ | ای نَخود میجوش اَنْدَر اِبْتِلا | تا نه هستیّ و نه خود مانَد تورا | |
۴۱۸۰ | اَنْدَر آن بُستان اگر خندیدهیی | تو گُلِ بُستانِ جان و دیدهیی | |
۴۱۸۱ | گَر جُدا از باغ آب و گِل شُدی | لُقمه گشتی اَنْدَر اِحْیا آمدی | |
۴۱۸۲ | شو غذیّ و قُوَّت و اَنْدیشهها | شیر بودی شیر شو در بیشهها | |
۴۱۸۳ | از صِفاتَش رُستهیی وَاللهْ نَخُست | در صِفاتَش باز رو چالاک و چُست | |
۴۱۸۴ | زَابْر و خورشید و زِ گَردون آمدی | پس شُدی اَوْصاف و گَردون بَر شُدی | |
۴۱۸۵ | آمدی در صورتِ باران و تاب | میرَوی اَنْدَر صِفاتِ مُسْتَطاب | |
۴۱۸۶ | جُزوِ شید و ابر و اَنْجُمها بُدی | نَفْس و فِعْل و قول و فِکْرَتها شُدی | |
۴۱۸۷ | هستیِ حیوان شُد از مرگِ نَبات | راست آمد اُقْتُلونی یا ثِقات | |
۴۱۸۸ | چون چُنین بُردیست ما را بَعدِ مات | راست آمد اِنَّ فی قَتْلی حَیات | |
۴۱۸۹ | فِعْل و قَوْل و صِدْق شُد قوتِ مَلَک | تا بِدین مِعْراج شُد سویِ فَلَک | |
۴۱۹۰ | آن چُنان کان طُعْمه شُد قوتِ بَشَر | از جَمادی بَر شُد و شُد جانور | |
۴۱۹۱ | این سُخَن را ترجمهیْ پَهناوری | گفته آید در مَقامِ دیگری | |
۴۱۹۲ | کاروان دایم زِ گَردون میرَسَد | تا تِجارت میکُند وا میرَوَد | |
۴۱۹۳ | پس بُرو شیرین و خوش با اختیار | نه به تَلْخیّ و کَراهَت دُزدْوار | |
۴۱۹۴ | زان حَدیثِ تَلْخ میگویم تورا | تا زِ تَلْخیها فرو شویَم تورا | |
۴۱۹۵ | ز آبِ سردْ انگورِ اَفْسرده رَهَد | سردی و اَفْسردگی بیرون نَهَد | |
۴۱۹۶ | تو زِ تَلْخی چون که دلْ پُر خون شَوی | پس زِ تَلْخیها همه بیرون رَوی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!