مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۸ – تَمثیلِ گُریختنِ مومن و بی‌صَبریِ او در بَلا به اِضْطِراب و بی‌قَراریِّ نَخود و دیگر حَوایج در جوشِ دیگ و بر دَویدن تا بیرون جَهَنْد
| ۴۱۶۰ | بِنْگَر اَنْدَر نَخّودی در دیگْ چون | می‌جَهَد بالا چو شُد زآتش زَبون | |
| ۴۱۶۱ | هر زمان نَخّود بَر آیَد وَقتِ جوش | بر سَرِ دیگ و بَرآرَد صد خُروش | |
| ۴۱۶۲ | که چرا آتش به من دَر می‌زَنی؟ | چون خریدی چون نِگونَم می‌کُنی؟ | |
| ۴۱۶۳ | می‌زَنَد کَفْلیز کَدْبانو که نی | خوش بِجوش و بَر مَجِه ز آتش‌کُنی | |
| ۴۱۶۴ | زان نَجوشانَم که مَکْروهِ مَنی | بلکه تا گیری تو ذوق و چاشْنی | |
| ۴۱۶۵ | تا غذی گردی بیامیزی به جان | بَهرِخواری نیسْتَت این اِمْتِحان | |
| ۴۱۶۶ | آب می‌خوردی به بُستان سَبز و تَر | بَهرِاین آتش بُده‌ست آن آبْ خَور | |
| ۴۱۶۷ | رَحْمَتَش سابِق بُده‌ست از قَهْر زان | تا زِ رَحمَت گردد اَهْلِ اِمْتِحان | |
| ۴۱۶۸ | رَحْمَتَش بر قَهْر از آن سابِق شُده‌ست | تا که سَرمایه‌یْ وجود آید به دست | |
| ۴۱۶۹ | زان که بی‌لَذَّت نَرویَد لَحْم و پوست | چون نَرویَد چه گُدازد عشقِ دوست؟ | |
| ۴۱۷۰ | زان تَقاضا گَر بِیابَد قَهْرها | تا کُنی ایثارْ آن سَرمایه را | |
| ۴۱۷۱ | باز لُطْف آید برایِ عُذْرِ او | که بِکَردی غُسل و بَر جَستی زِ جو | |
| ۴۱۷۲ | گوید ای نَخّود چَریدی در بهار | رَنْجْ مِهْمانِ تو شُد نیکوش دار | |
| ۴۱۷۳ | تا که مِهْمان باز گردد شُکر ساز | پیشِ شَهْ گوید زِ ایثارِ تو باز | |
| ۴۱۷۴ | تا به جایِ نِعْمَتَت مُنعِم رَسَد | جُمله نِعْمَت‌ها بَرَد بر تو حَسَد | |
| ۴۱۷۵ | من خَلیلَم تو پسر پیشِ بِچُک | سَر بِنِه اِنّی اَرانی اَذْبَحُک | |
| ۴۱۷۶ | سَر به پیشِ قَهْر نِهْ دلْ بَر قَرار | تا بِبُرَّم حَلْقَت اسماعیل‌وار | |
| ۴۱۷۷ | سَر بِبُرَّم لیکْ این سَر آن سَری‌ست | کَزْ بُریده گشتن و مُردن بَری‌ست | |
| ۴۱۷۸ | لیکْ مَقْصودِ اَزَل تَسلیمِ توست | ای مُسلمان بایَدَت تَسْلیم جُست | |
| ۴۱۷۹ | ای نَخود می‌جوش اَنْدَر اِبْتِلا | تا نه هستیّ و نه خود مانَد تورا | |
| ۴۱۸۰ | اَنْدَر آن بُستان اگر خندیده‌یی | تو گُلِ بُستانِ جان و دیده‌یی | |
| ۴۱۸۱ | گَر جُدا از باغ آب و گِل شُدی | لُقمه گشتی اَنْدَر اِحْیا آمدی | |
| ۴۱۸۲ | شو غذیّ و قُوَّت و اَنْدیشه‌ها | شیر بودی شیر شو در بیشه‌ها | |
| ۴۱۸۳ | از صِفاتَش رُسته‌یی وَاللهْ نَخُست | در صِفاتَش باز رو چالاک و چُست | |
| ۴۱۸۴ | زَابْر و خورشید و زِ گَردون آمدی | پس شُدی اَوْصاف و گَردون بَر شُدی | |
| ۴۱۸۵ | آمدی در صورتِ باران و تاب | می‌رَوی اَنْدَر صِفاتِ مُسْتَطاب | |
| ۴۱۸۶ | جُزوِ شید و ابر و اَنْجُم‌ها بُدی | نَفْس و فِعْل و قول و فِکْرَت‌ها شُدی | |
| ۴۱۸۷ | هستیِ حیوان شُد از مرگِ نَبات | راست آمد اُقْتُلونی یا ثِقات | |
| ۴۱۸۸ | چون چُنین بُردی‌ست ما را بَعدِ مات | راست آمد اِنَّ فی قَتْلی حَیات | |
| ۴۱۸۹ | فِعْل و قَوْل و صِدْق شُد قوتِ مَلَک | تا بِدین مِعْراج شُد سویِ فَلَک | |
| ۴۱۹۰ | آن چُنان کان طُعْمه شُد قوتِ بَشَر | از جَمادی بَر شُد و شُد جانور | |
| ۴۱۹۱ | این سُخَن را ترجمه‌یْ پَهناوری | گفته آید در مَقامِ دیگری | |
| ۴۱۹۲ | کاروان دایم زِ گَردون می‌رَسَد | تا تِجارت می‌کُند وا می‌رَوَد | |
| ۴۱۹۳ | پس بُرو شیرین و خوش با اختیار | نه به تَلْخیّ و کَراهَت دُزدْوار | |
| ۴۱۹۴ | زان حَدیثِ تَلْخ می‌گویم تورا | تا زِ تَلْخی‌ها فرو شویَم تورا | |
| ۴۱۹۵ | ز آبِ سردْ انگورِ اَفْسرده رَهَد | سردی و اَفْسردگی بیرون نَهَد | |
| ۴۱۹۶ | تو زِ تَلْخی چون که دلْ پُر خون شَوی | پس زِ تَلْخی‌ها همه بیرون رَوی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!