مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵۴ – مُناجات
| ۱۱۹۷ | ای دَهَنده‌یْ قُوت و تَمْکین و ثَبات | خَلْق را زین بی‌ثَباتی دِهْ نَجات | |
| ۱۱۹۸ | اَنْدَر آن کاری که ثابت بودنی‌ست | قایِمی دِهْ نَفْس را که مُنْثَنی‌ست | |
| ۱۱۹۹ | صَبرَشان بَخش و کَفه‌یْ میزانْ گِران | وا رَهانْشان از فَنِ صورتگران | |
| ۱۲۰۰ | وَزْ حسودی بازَشان خَر ای کَریم | تا نباشند از حَسَدْ دیوِ رَجیم | |
| ۱۲۰۱ | در نَعیمِ فانیِ مال و جَسَد | چون هَمی‌سوزَند عامه از حَسَد | |
| ۱۲۰۲ | پادشاهان بین که لشکر می‌کَشَند | از حَسَد خویشانِ خود را می‌کُشَند | |
| ۱۲۰۳ | عاشقانِ لُعْبَتانِ پُر قَذَر | کرده قَصْدِ خون و جانِ همدِگَر | |
| ۱۲۰۴ | ویس و رامین خسرو و شیرین بِخوان | که چه کردند از حَسَد آن اَبْلَهان | |
| ۱۲۰۵ | که فَنا شُد عاشق و معشوق نیز | هم نه چیزند و هواشان هم نه چیز | |
| ۱۲۰۶ | پاکْ اِلهی که عَدَم بَر هَم زَنَد | مَر عَدَم را بر عَدَمْ عاشق کُند | |
| ۱۲۰۷ | در دلِ نَه‌دل حَسَدها سَر کُند | نیست را هست این چُنین مُضْطَر کُند | |
| ۱۲۰۸ | این زنانی کَزْ همه مُشْفِق‌تَرند | از حَسَد دو ضّرّه خود را می‌خورَند | |
| ۱۲۰۹ | تا که مَردانی که خود سنگینْ‌دل اَند | از حَسَد تا در کُدامین مَنْزِل‌اَند؟ | |
| ۱۲۱۰ | گَر نکردی شَرعْ اَفْسونی لَطیف | بَر دَریدی هر کسی جسمِ حَریف | |
| ۱۲۱۱ | شَرعْ بَهْرِ دَفْعِ شَر رایی زَنَد | دیو را در شیشهٔ حُجَّت کُند | |
| ۱۲۱۲ | از گُواه و از یَمین و از نُکول | تا به شیشه دَر رَوَد دیوِ فُضول | |
| ۱۲۱۳ | مِثْلِ میزانی که خُشنودیْ دو ضِد | جمع می‌آید یَقینْ در هَزْل و جِد | |
| ۱۲۱۴ | شَرعْ چون کَیْله وْ تَرازو دان یَقین | که بِدو خَصْمان رَهَند از جنگ و کین | |
| ۱۲۱۵ | گَر تَرازو نَبْوَد آن خَصْم از جِدال | کی رَهَد از وَهْمِ حَیْف و اِحْتیال؟ | |
| ۱۲۱۶ | پَس دَرین مُردارِ زشتِ بی‌وَفا | این همه رَشک است و خَصْم است و جَفا | |
| ۱۲۱۷ | پَس در اِقْبال و دولت چون بُوَد | چون شود جِنّیّ و اِنْسی در حَسَد؟ | |
| ۱۲۱۸ | آن شَیاطینْ خود حَسودِ کُهنه‌اَند | یک زمان از رَهْ‌زنی خالی نِه‌اَند | |
| ۱۲۱۹ | وآن بَنی آدم که عِصیان کِشْته‌اَند | از حَسودی نیز شَیطان گشته‌اند | |
| ۱۲۲۰ | از نُبی بَرخوان که شَیْطانانِ اِنْس | گشته‌اند از مَسْخِ حَقْ با دیوْ جِنْس | |
| ۱۲۲۱ | دیوْ چون عاجِز شود در اِفْتِتان | اِسْتِعانَت جویَد او زین اِنْسیان | |
| ۱۲۲۲ | که شما یارید با ما یاریی | جانِبِ مایید جانِب داری‌یی | |
| ۱۲۲۳ | گَر کسی را رَهْ زَنَند اَنْدَر جهان | هر دو گون شَیطانْ بَر آیَد شادمان | |
| ۱۲۲۴ | وَرْ کسی جان بُرد و شُد در دینْ بُلند | نوحه می‌دارند آن دو رَشکْ‌مَند | |
| ۱۲۲۵ | هر دو می‌خایَند دَندانِ حَسَد | بر کسی که داد اَدیبْ او را خِرَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!