مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۷۳ – فیما یُرْجی مِنْ رَحْمَةِ اللهِ تَعالی مُعْطی النّعِمِ قَبْلَ اسْتِحْقاقِها وَ هُوَ الَّذی یُنَزّلُ الْغَیْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا وَ رُبَّ بُعْدٍ یُورِثُ قُرْبًا وَ رُبَّ مَعْصیَةٍ مَیْمونَةِ وَ رُبَّ سَعادَةٍ تَاْتی مِنْ حَیْثُ یُرجَی النّقَمُ لِیُعْلَمَ اَنَّ اللهَ یُبَدّلُ سَیّاتِهِمْ حَسَناتِ
۱۷۷۲ | در حَدیث آمد که روزِ رَسْتخیز | اَمْر آید هر یکی تَن را که خیز | |
۱۷۷۳ | نَفْخِ صورْ اَمْراست از یَزدانِ پاک | که بَر آرید ای ذَرایِر سَر زِ خاک | |
۱۷۷۴ | باز آید جانِ هر یک در بَدَن | هَمچو وَقتِ صُبحْ هوش آید به تَن | |
۱۷۷۵ | جانْ تَنِ خود را شِناسَد وَقتِ روز | در خَرابِ خود دَر آیَد چون کُنوز | |
۱۷۷۶ | جسمِ خود بِشْناسَد و در وِیْ رَوَد | جانِ زَرگَر سویِ دَرْزی کِی رَوَد؟ | |
۱۷۷۷ | جانِ عالِم سویِ عالِم میدَوَد | روحِ ظالِمْ سویِ ظالِم میدَوَد | |
۱۷۷۸ | کِه شِناسا کَردَشان؟ عِلْم اِله | چون که بَرّه وْ میشْ وَقتِ صُبح گاه | |
۱۷۷۹ | پایْ کَفشِ خود شِناسَد در ظُلَم | چون نَدانَد جانْ تَنِ خود ای صَنَم؟ | |
۱۷۸۰ | صُبحْ حَشْرِ کوچک است ای مُسْتَجیر | حَشْرِ اَکبَر را قیاس از وِیْ بگیر | |
۱۷۸۱ | آن چُنان که جانْ بِپَرَّد سویِ طین | نامه پَرَّد تا یَسار و تا یَمین | |
۱۷۸۲ | در کَفَش بِنْهَند نامهیْ بُخْل و جود | فِسْق و تَقوی آنچه دی خو کرده بود | |
۱۷۸۳ | چون شود بیدار از خواب او سَحَر | باز آید سویِ او آن خیر و شَر | |
۱۷۸۴ | گَر ریاضَت داده باشد خویِ خویش | وَقتِ بیداری همان آید به پیش | |
۱۷۸۵ | وَرْ بُد او دی خام و زشت و در ضَلال | چون عَزا نامه سِیَه یابد شِمال | |
۱۷۸۶ | وَرْ بُد او دی پاک و با تَقوی و دین | وَقتِ بیداری بَرَد دُرّ ثَمین | |
۱۷۸۷ | هست ما را خواب و بیداریّ ما | بر نِشانِ مرگ و مَحْشَر دو گُوا | |
۱۷۸۸ | حَشْرِ اَصْغَر حَشْرِ اَکبَر را نِمود | مرگِ اَصْغَر مرگِ اَکبَر را زُدود | |
۱۷۸۹ | لیکْ این نامه خیال است و نَهان | وان شود در حَشْرِ اکْبَر بَس عِیان | |
۱۷۹۰ | این خیال اینجا نَهان پیدا اَثَر | زین خیال آن جا بِرویانَد صُوَر | |
۱۷۹۱ | در مُهندس بین خیالِ خانهیی | در دِلَش چون در زمینی دانهیی | |
۱۷۹۲ | آن خیال از اَنْدَرون آید بُرون | چون زمین که زایَد از تُخْمِ درون | |
۱۷۹۳ | هر خیالی کو کُند در دلْ وَطَن | روزِ مَحْشَر صورتی خواهد شُدن | |
۱۷۹۴ | چون خیالِ آن مُهندس در ضَمیر | چون نَبات اَنْدَر زمینِ دانهگیر | |
۱۷۹۵ | مُخْلَصَم زین هر دو مَحْشَر قِصّهییست | مُؤمنان را در بیانَش حِصّهییست | |
۱۷۹۶ | چون بَر آیَد آفتابِ رَسْتخیز | بَر جَهَند از خاکْ زشت و خوب تیز | |
۱۷۹۷ | سویِ دیوانِ قَضا پویان شوند | نَقْدِ نیک و بَد به کوره میرَوَند | |
۱۷۹۸ | نَقْدِ نیکو شادْمان و نازْ ناز | نَقْدِ قَلْب اَنْدَر زَحیر و در گُداز | |
۱۷۹۹ | لَحْظه لَحْظه اِمْتِحانها میرَسَد | سِرّ دلها مینِمایَد در جَسَد | |
۱۸۰۰ | چون زِ قِنْدیلْ آب و روغن گشته فاش | یا چو خاکی که بِرویَد سِرّهاش | |
۱۸۰۱ | از پیاز و گَنْدنا و کوکْنار | سِرّ دِیْ پیدا کُند دستِ بهار | |
۱۸۰۲ | آن یکی سَرسَبز نَحْنُ الْمُتَّقون | وآن دِگَر هَمچون بَنفشه سَرنِگون | |
۱۸۰۳ | چَشمها بیرون جَهیده از خَطَر | گشته دَهْ چَشمه زِ بیمِ مُسْتَقَر | |
۱۸۰۴ | باز مانده دیدهها در اِنْتِظار | تا که نامه نایَد از سوی یَسار | |
۱۸۰۵ | چَشمْ گردان سویِ راست و سویِ چَپ | زان که نَبْوَد بَخت نامهیْ راست زَپ | |
۱۸۰۶ | نامهیی آید به دستِ بَندهیی | سَرْ سِیَه از جُرم و فِسْقْ آکندهیی | |
۱۸۰۷ | اَنْدَرو یک خیر و یک توفیق نه | جُز که آزارِ دلِ صِدّیق نه | |
۱۸۰۸ | پُر زِ سَر تا پایْ زشتیّ و گُناه | تَسْخَر و خُنْبَک زدن بر اَهْلِ راه | |
۱۸۰۹ | آن دَغَلکاریّ و دُزدیهایِ او | و آن چو فِرعونان اَنَا و اِنّایِ او | |
۱۸۱۰ | چون بِخوانَد نامهٔ خود آن ثَقیل | دانَد او که سویِ زندان شُد رَحیل | |
۱۸۱۱ | پَس رَوان گردد چو دُزدان سویِ دار | جُرمْ پیدا بَسته راهِ اِعْتِذار | |
۱۸۱۲ | آن هزاران حُجَّت و گُفتارِ بَد | بر دَهانَش گشته چون مِسْمارِ بَد | |
۱۸۱۳ | رَخْتِ دُزدی بر تَن و در خانهاَش | گشته پیدا گُم شده اَفْسانهاَش | |
۱۸۱۴ | پَسْ رَوان گردد به زندانِ سَعیر | که نباشد خار را ز آتَش گُزیر | |
۱۸۱۵ | چون مُوَکَّل آن مَلایِک پیش و پَس | بوده پنهان گشته پیدا چون عَسَس | |
۱۸۱۶ | میبَرَندَش میسُپوزَندَش به نیش | که بُرو ای سگ به کَهْدانهایِ خویش | |
۱۸۱۷ | میکَشَد پا بر سَرِ هر راهْ او | تا بُوَد که بَر جَهَد زان چاهْ او | |
۱۸۱۸ | مُنْتَظِر میایسْتَد تَن میزَنَد | در اُمیدی رویْ وا پَس میکُند | |
۱۸۱۹ | اشک میبارَد چو بارانِ خَزان | خُشک اومیدی چه دارد او جُز آن؟ | |
۱۸۲۰ | هر زمانی رویْ وا پَس میکُند | رو به دَرگاهِ مُقدَّس میکُند | |
۱۸۲۱ | پَس زِ حَقْ اَمرْ آید از اِقْلیمِ نور | که بِگویَندَش که ای بَطّالِ عور | |
۱۸۲۲ | اِنْتِظارِ چیستی؟ ای کانِ شَر | رو چه وا پَس میکُنی؟ ای خیرهسَر | |
۱۸۲۳ | نامهاَت آن است کِتْ آمد به دَست | ای خدا آزار و ای شَیطانپَرَست | |
۱۸۲۴ | چون بِدیدی نامهٔ کِردارِ خویش | چِه نگَری پَس بین جَزایِ کارِ خویش | |
۱۸۲۵ | بیهُده چه مولْ مولی میزَنی؟ | در چُنین چَهْ کو امیدِ روشَنی؟ | |
۱۸۲۶ | نه تو را از رویِ ظاهِر طاعَتی | نه تو را در سِرّ و باطِن نِیَّتی | |
۱۸۲۷ | نه تو را شبها مُناجات و قیام | نه ترا در روزْ پَرهیز و صیام | |
۱۸۲۸ | نه تو را حِفْظِ زبانْ ز آزارِ کَس | نه نَظَر کردن به عِبْرَت پیش و پَس | |
۱۸۲۹ | پیش چِه بْوَد؟ یادِ مرگ و نَزْعِ خویش | پَس چه باشد؟مُردنِ یاران زِ پیش | |
۱۸۳۰ | نه تو را بر ظُلمْ توبه یْ پُر خُروش | ای دَغا گَندمْنِمایِ جوفُروش | |
۱۸۳۱ | چون تَرازویِ تو کَژْ بود و دَغا | راست چون جویی تَرازویِ جَزا؟ | |
۱۸۳۲ | چون که پای چپْ بُدی در غَدْر و کاست | نامه چون آید ترا در دستِ راست؟ | |
۱۸۳۳ | چون جَزا سایهست ای قَدّ تو خَم | سایهٔ تو کَژْ فُتَد در پیش هم | |
۱۸۳۴ | زین قِبَل آید خِطاباتِ دُرُشت | که شود کُهْ را از آن هم کوژْ پُشت | |
۱۸۳۵ | بَنده گوید آنچه فَرمودی بَیان | صد چُنانَم صد چُنانَم صد چُنان | |
۱۸۳۶ | خود تو پوشیدی بَتَرها را به حِلْم | وَرْنه میدانی فَضیحَتها به عِلْم | |
۱۸۳۷ | لیکْ بیرون از جِهاد و فِعْلِ خویش | از وَرایِ خیر و شَرّ و کُفر و کیش | |
۱۸۳۸ | وَزْ نیازِ عاجزانهیْ خویشتن | وَزْ خیال و وَهْمِ من یا صد چو من | |
۱۸۳۹ | بودم اومیدی به مَحْضِ لُطفِ تو | از وَرایِ راست باشی یا عُتو؟ | |
۱۸۴۰ | بَخشِشِ مَحْضی زِ لُطْفِ بیعِوَض | بودم اومید ای کَریمِ بیغَرَض | |
۱۸۴۱ | رو سِپَس کردم بِدان مَحْضِ کَرَم | سویِ فِعْلِ خویشتن مینَنْگَرَم | |
۱۸۴۲ | سویِ آن اومید کردم رویِ خویش | که وجودم دادهیی از پیشْ بیش | |
۱۸۴۳ | خِلْعَتِ هستی بِدادی رایِگان | من همیشه مُعْتَمِد بودم بر آن | |
۱۸۴۴ | چون شِمارَد جُرمِ خود را و خَطا | مَحْضِ بَخْشایِش دَرآیَد در عَطا | |
۱۸۴۵ | کِی مَلایِک باز آریدَش به ما | که بُدَستَش چَشمِ دلْ سویِ رَجا | |
۱۸۴۶ | لااُبالی وار آزادش کُنیم | وآن خَطاها را همه خَط بَر زَنیم | |
۱۸۴۷ | لا اُبالی مَر کسی را شُد مُباح | کِشْ زیان نَبْوَد زِ غَدْر و از صَلاح | |
۱۸۴۸ | آتشی خوش بَر فُروزیم از کَرَم | تا نَمانَد جُرم و زَلَّت بیش و کَم | |
۱۸۴۹ | آتشی کَزْ شُعلهاَش کمتر شَرار | میبِسوزَد جُرم و جَبْر و اِخْتیار | |
۱۸۵۰ | شُعله در بُنگاهِ انسانی زَنیم | خار را گُلْزارِ روحانی کُنیم | |
۱۸۵۱ | ما فرستادیم از چَرخِ نُهُم | کیمیا یُصْلِحْ لَکُمْ اَعْمالَکُم | |
۱۸۵۲ | خود چه باشد پیشِ نورِ مُسْتَقَر | کَرّ و فَرّ اختیارِ بوالْبَشَر | |
۱۸۵۳ | گوشتپاره آلَتِ گویایِ او | پیهپاره مَنْظَرِ بینایِ او | |
۱۸۵۴ | مَسْمَعِ او آن دو پاره استخوان | مَدْرَکَش دو قطره خون یعنی جَنان | |
۱۸۵۵ | کِرمَکیّ و از قَذَر آکَندهیی | طَمْطُراقی در جهانْ اَفْکَندهیی | |
۱۸۵۶ | از مَنی بودی مَنی را واگُذار | ای اَیاز آن پوستین را یاد دار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!