غزل ۲۲ مولانا
| ۱ | چندان بِنالَم ناله‌ها، چندان بَرآرَم رَنگ‌ها | تا بَرکَنَم از آیِنه‌یْ هر مُنکَری من زَنگ‌ها | |
| ۲ | بر مَرکَبِ عشقِ تو دلْ می‌رانَد و این مَرکَبَش | در هر قَدَم می‌بُگْذَرَد، زان سویِ جانْ فَرسنگ‌ها | |
| ۳ | بِنْما تو لَعْلِ روشنَت، بر کوریِ هر ظُلْمَتی | تا بر سَرِ سنگینْ دلان، از عَرْش بارَد سنگ‌ها | |
| ۴ | با این چُنین تابانی‌اَت، دانی چرا مُنکِر شدند؟ | کین دولت و اِقْبال را، باشد ازیشان نَنگ‌ها | |
| ۵ | گَر نی که کورَنْدی چُنین، آخر بِدیدَندی چُنان | آن سو هزاران جان زِ مَهْ، چون اَخْتَرانْ آوَنگ‌ها | |
| ۶ | چون از نَشاطِ نورِ تو، کوران هَمی بینا شوند | تا از خوشیِّ راهِ تو، رَهْوار گردد لَنگ‌ها | |
| ۷ | اما چو اَنْدَر راهِ تو، ناگاه بی‌خود می‌شود | هر عقلْ زیرا رُسته شُد، در سَبزه‌زارَت بَنگ‌ها | |
| ۸ | زین رو هَمی بینم کَسان، نالان چو نِی وَزْ دل تَهی | زین رو دو صد سَروِ رَوان، خَم شُد زِ غم چون چَنگ‌ها | |
| ۹ | زین رو هزاران کاروان، بِشْکَسته شُد از رَهروان | زین رو بَسی کَشتیِّ پُر، بِشْکَسته شُد بر گَنگ‌ها | |
| ۱۰ | اِشْکَسْتِگان را جان‌ها، بَسته‌ست بر اومیدِ تو | تا دانشِ بی‌حدِّ تو، پیدا کُند فرهنگ‌ها | |
| ۱۱ | تا قَهر را بَرهَم زَنَد، آن لُطفْ اَنْدَر لُطفِ تو | تا صُلح گیرد هر طَرَف، تا مَحو گردد جنگ‌ها | |
| ۱۲ | تا جُستَنی نوعی دِگَر، رَه رَفتنی طَرزی دِگَر | پیدا شود در هر جِگَر، در سِلْسِله آهنگ‌ها | |
| ۱۳ | وَزْ دعوتِ جَذبِ خوشی آن شَمسِ تبریزی شود | هر ذَرّه انگیزنده‌یی، هر مویْ چون سَرهنگ‌ها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!