غزل ۲۸۴۰ مولانا
۱ | مَنِگَر به هر گدایی، که تو خاصْ ازان مایی | مَفُروش خویش ارزان، که تو بس گِرانْ بَهایی | |
۲ | به عَصا شِکافْ دریا، که تو موسیِ زمانی | بِدَران قَبای مَهْ را، که زِ نورِ مُصطفایی | |
۳ | بِشِکَن سَبویِ خوبان، که تو یوسُفِ جَمالی | چو مسیح، دَمْ رَوان کُن، که تو نیز از آن هوایی | |
۴ | به صَفْ اَنْدَرآی تنها، که سِفَنْدیارِ وقتی | دَرِ خیبَر است، بَرکَن، که علیِّ مُرتَضایی | |
۵ | بِسِتان زِ دیو خاتَم، که تویی به جانْ سُلَیمان | بِشِکَن سپاهِ اَخْتَر، که تو آفتابْ رایی | |
۶ | چو خَلیل رو در آتش، که تو خالِصیّ و دِلْخَوش | چو خَضِر خور آبِ حیوان، که تو جوهرِ بَقایی | |
۷ | بِسِکُل زِ بیاصولان، مَشِنو فَریبِ غولان | که تو از شریفْ اصلی، که تو از بُلند جایی | |
۸ | تو به روحْ بیزَوالی، زِ دَرونه با جَمالی | تو از آنِ ذوالْجَلالی، تو زِپَرتوِ خدایی | |
۹ | تو هنوز ناپَدیدی، زِ جَمالِ خود چه دیدی؟ | سَحَری چو آفتابی، زِدرونِ خود بَرآیی | |
۱۰ | تو چُنین نَهان، دریغی، که مَهی به زیرِ میغی | بِدَران تو میغِ تَن را، که مَهیّ و خوش لِقایی | |
۱۱ | چو تو لَعْلْ کان ندارد، چو تو جانْ جهان ندارد | که جهانِ کاهش است این و تو جانِ جانْ فَزایی | |
۱۲ | تو چو تیغِ ذوالْفَقاری، تَنِ تو غِلافِ چوبین | اگر این غَلاف بِشْکَست، تو شِکَسته دل چرایی؟ | |
۱۳ | تو چو بازِ پایْ بَسته، تَنِ تو چو کُنده بَرپا | تو به چَنگِ خویش باید که گِرِه زِپا گُشایی | |
۱۴ | چه خوش است زَرِّ خالص، چو به آتش اَنْدَر آید | چو کُند درونِ آتشْ هُنر و گُهَرنِمایی | |
۱۵ | مَگُریز ای برادر، تو زِ شُعلههایِ آذر | زِبرایِ اِمْتَحان را چه شود اگر دَرآیی؟ | |
۱۶ | به خدا تو را نَسوزد، رُخِ تو چو زَر فُروزَد | که خَلیل زادهیی تو، زِ قدیمْ آشنایی | |
۱۷ | تو زِ خاکْ سَر بَرآوَر، که درختِ سَربُلندی | تو بِپَر به قافِ قُربَت، که شریف تَر هُمایی | |
۱۸ | زِغِلافِ خود بُرون آ، که تو تیغِ آبداری | زِکَمینِ کانْ بُرون آ، که تو نَقْدِ بس رَوایی | |
۱۹ | شِکَری، شِکَرفَشان کُن، که تو قَند، نوشْ قَندی | بِنَواز نایِ دولت، که عَظیمْ خوش نَوایی |
تعقیب
[…] مَفُروش خویش ارزان که تو بَس گِران بَهایی[۱۰] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!