غزل ۲۸۴۹ مولانا
| ۱ | زِبهارِ جانْ خَبَر دِهْ، هَله ای دَمِ بهاری | زِشکوفه‌هاتْ دانم، که تو هم زِوِیْ خُماری | |
| ۲ | بِشِکُف که من شِکُفتم، تو بگو که من بِگُفتم | صِفَتِ صَفا و یاری، زِجَمالِ شَهریاری | |
| ۳ | اثری که هست باقی، زِوَرایِ وَهْم اکنون | بِرَوَد به آفتابی، که فُزود از شَراری | |
| ۴ | چو رَسید نوبهاران، بِدَرید زَهرهٔ دِیْ | چو کسی به نَزْع اُفْتَد، بِزَنَد دَمِ شُماری | |
| ۵ | همه باغْ دام گشته، همه سَبزفام گشته | گُل و لالهْ جام بر کَف، که هَلا، بیا، چه داری؟ | |
| ۶ | گُل و لاله‌ها چو دام‌اَند و نِظاره گَر چو صیدی | که شکوفه‌ها چو دام و همه میوه‌ها شِکاری | |
| ۷ | به سَمَن بِگُفت سوسن به دو چَشمِ راستِ روشن | که گُذاشت خاکْ خاکیّ و گُذاشت خارْ خاری | |
| ۸ | صَنَما چه رنگْ رنگی، زِشرابِ لُطفْ دَنگی | بَرِشاهْ عُذرَت این بَس که خوشیّ و خوش عِذاری | |
| ۹ | رُخِ لاله بَرفُروزان و رَمانْ زِچَشمِ نرگس | که به چَشمِ شوخ مَنْگَر به بُتان به طَبْلْ خواری | |
| ۱۰ | چو نَسیمْ شاخ‌ها را به نَشاط اَنْدَر آرَد | بِوَزَد به دشت و صَحرا، دَمِ نافهٔ تَتاری | |
| ۱۱ | چو گُذشت رنج و نُقصان، همه باغْ گشت رَقصان | که زِبَعدِ عُسْر یُسْری، بِگُشاد فَضْلِ باری | |
| ۱۲ | همه شاخ‌هاش رَقصان، همه گوش‌هاشْ خندان | چو دو دستِ نوعروسان، همه دستَشان نِگاری | |
| ۱۳ | همه مَریَمند گویی به دَمِ فرشته حامِل | همه حوریَند زاده زِمیانِ خاکِ تاری | |
| ۱۴ | چو بهشت، جُمله خوبانْ شب و روز پایْ کوبان | سَر و آستین فَشانان زِنَشاطْ بی‌قَراری | |
| ۱۵ | به بهارْ ابر گوید به دِیْ اَرْنِثار کردم | جِهَتِ تو کردم آن هم، که تو لایِقِ نِثاری | |
| ۱۶ | به بهارْ بِنْگَر ای دل، که قیامَت است مُطلَق | بَد و نیک بَردَمیده، همه ساله هر چه کاری | |
| ۱۷ | که بهار گوید ای جان، دَمِ خود چو دانه‌ها دان | بِنِشان تو دانهٔ دَم، که عِوَض درختْ آری | |
| ۱۸ | چو گُشاد رازها را به بهارْ آشِکارا | چه کُنی بدین نَهانی، که تو نیکْ آشکاری؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!