غزل ۲۹۴۹ مولانا

۱	در غَیْب هست عودی، کین عشقْ از اوست دودی	یک هستِ نیست رنگی، کَزْ اوست هر وجودی
۲	هستی زِ غَیبْ رَسته، بر غَیبْ پَرده بَسته	وان غَیبْ هَمچو آتش، در پَرده‌‌هایِ دودی
۳	دود اَرْ چه زاد زآتش، هم دود شُد حِجابَش	بُگْذَر زِ دودِ هستی، کَزْ دود نیست سودی
۴	از دود گَر گُذشتی جانْ عینِ نور گشتی	جانْ شمع و تَنْ چو طَشْتی، جانْ آب و تَنْ چو رودی
۵	گَر گَردِ پَست شُسْتی، قُرصِ فَلَک شِکَستی	در نیست بَرشِکَستی، برهست‌ها فُزودی
۶	بِشْکَستی از نَری او، سَدِّ سِکَندری او	زَافْرِشته و پَری اوْ، روبَندها گُشودی
۷	مُلْکَش شُدی مُهَیّا، از فَرشْ تا ثُریّا	از زیرِ هفت دریا، دُرِّ بَقا رُبودی
۸	رفتی لَطیف و خُرَّم، زان سو زِ خُشک و از نَم	در عشقْ گشته مَحْرَم، با شاهِدی بَسودی
۹	تبریزِ شَمسِ دینی، گَر دارَدَش امینی	با دیدهٔ یَقینی در غَیب وانِمودی