غزل ۳۰۱۶ مولانا
| ۱ | بازرَهان خَلْق را از سَر و از سَرکَشی | ای که دَرونِ دلی، چند زِ دلْ دَرکَشی؟ | |
| ۲ | ای دلِ دل، جانِ جان، آمد هنگامِ آن | زنده کُنی مُرده را، جانِبِ مَحْشَر کَشی | |
| ۳ | پیرهنِ یوسُفی، هدیه فِرستی به ما | تا بِدَرَد آفتاب پیرهَنِ زَرکَشی | |
| ۴ | نیزه کَشی، بَردَری، تو کَمَرِ کوه را | چون که زِ دریایِ غَیب، آیی و لشکر کَشی | |
| ۵ | خاکِ دَرِ فقر را، سُرمه‌کَشِ دل کُنی | چارُقِ درویش را، بر سَرِ سَنْجَر کَشی | |
| ۶ | سینهٔ تاریک را، گُلْشَنِ جَنَّت کُنی | تشنه‌دِلان را سَوار، جانِبِ کوثَر کَشی | |
| ۷ | در شِکَمِ ماهی‌یی، حُجرهٔ یونُس کُنی | یوسُفِ صِدّیق را، از بُنِ چَهْ بَرکَشی | |
| ۸ | نَفْسِ شِکَم‌خواره را، روزهٔ مریَم دَهی | تا سویِ بَهرامِ عشق، مَرکَبِ لاغَر کَشی | |
| ۹ | از غَزَل و شعر و بیت، توبه دَهی طَبْع را | تا دل و جان را به غَیب، بی‌دَم و دفتر کَشی | |
| ۱۰ | سُنبُلهٔ آتشین، رُسته کُنی بر فَلَک | زُهرهٔ مَهْ‌روی را، گوشهٔ چادر کَشی | |
| ۱۱ | مَفْخَرِ تبریزیان، شَمسِ حَق، ای وایِ من | گَر تو مرا سویِ خویش یک دَم کمتر کَشی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!