غزل ۳۰۲۲ مولانا
| ۱ | گفت مرا آن طَبیب رو، تُرُشی خورده‌ای | گفتم نی، گفت نَکْ رنگْ تُرُش کرده‌ای | |
| ۲ | دل چو سیاهی دَهَد، رنگْ گواهی دَهَد | عکسْ بُرون می‌زَنَد، گرچه تو در پَرده‌ای | |
| ۳ | خاکِ تو گَر آبِ خوش یابد، چون روضه‌‌‌‌ای‌ست | وَرْ خورَد او آبِ شور، شوره بَرآورده‌ای | |
| ۴ | سَبز شوند از بهار، زَرد شوند از خَزان | گَر نه خزان دیده‌ای، پس زِ چه رو زَرده‌ای؟ | |
| ۵ | گفتَمَش ای غَیب‌دان، از تو چه دارم نَهان؟ | پَروَرشِ جان تویی، جانْ چو تو پَروَرده‌ای | |
| ۶ | کیست که زنده کُند، آنکه تواَش کُشته‌ای؟ | کیست که گَرمَش کُند، چون تواَش اَفْسُرده‌ای؟ | |
| ۷ | شربَتِ صِحَّت فرست، هم زِ شَراباتِ خاص | زانکه تو جوشیده‌ای، زانکه تو اَفْشُرده‌ای | |
| ۸ | داد شَرابِ خَطیر، گفت هَلا این بِگیر | شاد شو اَرْ پُرغَمی، زنده شو اَرْ مُرده‌ای | |
| ۹ | چَشمه بِجوشَد زِ تو، چون اَرَس از خاره‌ای | نور بِتابَد زِ تو، گرچه سِیَه‌چَرده‌ای | |
| ۱۰ | خِضْرِ بَقایی شوی، گَر عَرَضِ فانی‌ای | شادیِ دل‌ها شَوی، گرچه دل‌آزُرده‌ای | |
| ۱۱ | کِی بِشَود این وجود، پاکْ زِ بیگانگان | تا نَرسَد خِلْعَتی، دولتِ صدمَرده‌ای | |
| ۱۲ | گفت درختی به باد چند وَزی؟ باد گفت | بادْ بهاری کُند، گَرچه تو پَژمُرده‌ای |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!