غزل ۳۱۷۷ مولانا
| ۱ | آدمی‌یی، آدمی‌یی، آدمی | بَسته دَمی، زان که نه‌یی آن دَمی | |
| ۲ | آدمی‌یی را همه در خود بِسوز | آن دَمی‌یی باش اگر مَحْرَمی | |
| ۳ | کم زد آن ماهِ نو و بَدْر شُد | تا نَزَنی کم، نَرَهی از کَمی | |
| ۴ | می بِرَمی از بَد و نیکِ کَسان؟ | آن همه در توست، زِ خود می‌رَمی | |
| ۵ | حِرصْ خَزان است و قَناعَت بهار | نیست جهان را زِ خَزانْ خُرَّمی | |
| ۶ | مغز بَری در غَم؟ نَغْزی بِبَر | بر اَسَد و پیل زَن اَرْ رُستَمی | |
| ۷ | هَمچو مَلَک جانِبِ گَردون بِپَر | هَمچو فَلَک خَم دِهْ، اگر می‌خَمی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!