مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳۳ – بَیانِ آن که هنرها و زیرکی‌ها و مال دنیا هم‌چون پرهای طاوس عدو جان است
| ۶۴۸ | پَس هُنر آمد هَلاکَت خام را | کَزْ پِیِ دانه نَبینَد دام را |
| ۶۴۹ | اختیار آن را نِکو باشد که او | مالِکِ خود باشد اَنْدَر اِتَّقوا |
| ۶۵۰ | چون نباشد حِفْظ و تَقْوی زینهار | دور کُن آلَت بِیَنداز اختیار |
| ۶۵۱ | جِلْوه‌گاه و اِخْتیارَم آن پَراست | بَر کَنَم پَر را که در قَصْدِ سَر است |
| ۶۵۲ | نیست اِنْگارَد پَرِ خود را صَبور | تا پَرَش دَرنَفْکَند در شَرّ و شور |
| ۶۵۳ | پَس زیانَش نیست پَر گو بَر مَکَن | گَر رَسَد تیری به پیش آرَد مِجَن |
| ۶۵۴ | لیکْ بر من پَرّ زیبا دُشمنی‌ست | چونک از جِلْوه‌گَری صَبریم نیست |
| ۶۵۵ | گَر بُدی صَبر و حِفاظَم راهْ‌بَر | بَر فُزودی زِاخْتیارم کَرّ و فَرّ |
| ۶۵۶ | هَمْچو طِفْلَم یا چو مَست اَنْدَر فِتَن | نیست لایِقْ تیغْ اَنْدَر دستِ من |
| ۶۵۷ | گَر مرا عقلی بُدیّ و مُنْزَجَر | تیغ اَنْدَر دستِ من بودی ظَفَر |
| ۶۵۸ | عقل باید نورْدِهْ چون آفتاب | تا زَنَد تیغی که نَبْوَد جُز صَواب |
| ۶۵۹ | چون ندارم عقلِ تابان و صَلاح | پَس چرا در چاه نَنْدازَم سِلاح؟ |
| ۶۶۰ | در چَهْ اَنْدازم کُنون تیغ و مِجَن | کین سِلاحِ خَصْمِ من خواهد شُدن |
| ۶۶۱ | چون ندارم زور و یاریّ و سَنَد | تیغَم او بِسْتانَد و بر من زَنَد |
| ۶۶۲ | رَغْمِ این نَفْسِ وَقیحه‌خوی را | که نَپوشد رو خَراشَم روی را |
| ۶۶۳ | تا شود کَم این جَمال و این کَمال | چون نَمانَد رو کَم اُفتَم در وَبال |
| ۶۶۴ | چون بِدین نیَّت خَراشَم بَزّه نیست | که به زَخْمْ این روی را پوشیدنی‌ست |
| ۶۶۵ | گَر دِلَم خویِ سَتیری داشتی | رویِ خوبَم جُز صَفا نَفْراشتی |
| ۶۶۶ | چون ندیدم زور و فرهنگ و صَلاح | خَصْم دیدم زود بِشْکَستَم سِلاح |
| ۶۶۷ | تا نگردد تیغِ من او را کَمال | تا نگردد خَنْجَرم بر من وَبال |
| ۶۶۸ | می‌گُریزم تا رَگَم جُنْبان بُوَد | کِی فَرار از خویشتن آسان بُوَد؟ |
| ۶۶۹ | آن کِه از غیری بُوَد او را فِرار | چون ازو بُبْرید گیرد او قَرار |
| ۶۷۰ | من که خَصْمَم هم مَنَم اَنْدَر گُریز | تا اَبَد کارِ من آمد خیزْخیز |
| ۶۷۱ | نه به هِنْد است ایمِن و نه در خُتَن | آن که خَصْمِ اوست سایه‌یْ خویشتن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!