مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۱۹ – شَرحِ آن کورِ دوربین و آن کَرِ تیزشِنو و آن بِرِهنه درازْ دامَن
| ۲۶۲۹ | کَر اَمَل را دان که مرگِ ما شَنید | مرگِ خود نَشْنید و نَقْلِ خود ندید | |
| ۲۶۳۰ | حِرصْ نابیناست بیند مو به مو | عَیبِ خَلْقان و بگوید کو به کو | |
| ۲۶۳۱ | عَیْبِ خود یک ذَرّه چَشمِ کورِ او | می‌نَبینَد گَرچه هست او عَیْبْ‌جو | |
| ۲۶۳۲ | عور می‌تَرسَد که دامانَش بُرَند | دامَنِ مَردِ بِرِهنه چون دَرَند؟ | |
| ۲۶۳۳ | مَردِ دنیا مُفْلِس است و تَرسْناک | هیچ او را نیست از دُزدانْش باک | |
| ۲۶۳۴ | او بِرِهنه آمد و عُرْیان رَوَد | وَزْ غَم دُزدَش جِگَر خون می‌شود | |
| ۲۶۳۵ | وَقتِ مرگش که بُوَد صد نوحه بیش | خنده آید جانْش را زین تَرسِ خویش | |
| ۲۶۳۶ | آن زمان داند غَنی کِشْ نیست زَر | هم ذَکی دانَد که بُد او بی‌هُنر | |
| ۲۶۳۷ | چون کِنارِ کودکی پُر از سُفال | کو بر آن لَرْزان بُوَد چون رَبِّ مال | |
| ۲۶۳۸ | گَر سِتانی پاره‌یی گِریان شود | پاره گَر بازَش دَهی خندان شود | |
| ۲۶۳۹ | چون نباشد طِفْل را دانشْ دِثار | گریه و خَنده‌ش ندارد اِعْتِبار | |
| ۲۶۴۰ | مُحْتَشَم چون عاریَت را مُلْک دید | پس بر آن مالِ دروغین می‌طَپید | |
| ۲۶۴۱ | خواب می‌بیند که او را هَستْ مال | تَرسَد از دُزدی که بِرْبایَد جَوال | |
| ۲۶۴۲ | چون زِ خوابَش بَر جَهانَد گوشْ‌کَش | پَس زِ تَرسِ خویشْ تَسْخَر آیَدَش | |
| ۲۶۴۳ | هم چُنان لَرْزانیِ این عالِمان | که بُوَدْشان عقل و عِلْمِ این جهان | |
| ۲۶۴۴ | از پِیِ این عاقلانِ ذو فُنون | گفت ایزد در نُبی لا یَعْلَمون | |
| ۲۶۴۵ | هر یکی تَرسانْ زِ دُزدیِّ کسی | خویشتن را عِلْم پِنْدارَد بَسی | |
| ۲۶۴۶ | گوید او که روزگارم می‌بَرَند | خود ندارد روزگارِ سودْمَند | |
| ۲۶۴۷ | گوید از کارم بَر آوَرْدَند خَلْق | غَرقِ بیکاری‌ست جانَش تابه حَلْق | |
| ۲۶۴۸ | عورْ تَرسان که مَنَم دامنْ کَشان | چون رَهانَم دامَن از چَنگالَشان؟ | |
| ۲۶۴۹ | صد هزارانْ فَصْل داند از عُلوم | جانِ خود را می‌نَدانَد آن ظَلوم | |
| ۲۶۵۰ | دانَد او خاصیَّتِ هر جوهری | در بَیانِ جوهرِ خود چون خَری | |
| ۲۶۵۱ | که هَمی‌دانَم یَجوز و لایَجوز | خود نَدانی تو یَجوزی یا عَجوز؟ | |
| ۲۶۵۲ | این رَوا وان نارَوا دانی وَلیکْ | تو رَوا یا نارَوایی؟ بین تو نیکْ | |
| ۲۶۵۳ | قیمَتِ هر کاله می‌دانی که چیست | قیمَتِ خود را نَدانی اَحْمَقی‌ست | |
| ۲۶۵۴ | سَعْدها و نَحْس‌ها دانسته‌یی | نَنْگَری سَعْدی تو یا ناشُسْته‌یی؟ | |
| ۲۶۵۵ | جانِ جُمله عِلْم‌ها این است این | که بِدانی من کی‌اَم در یَوْمِ دین؟ | |
| ۲۶۵۶ | آن اصولِ دین نَدانستی تو لیکْ | بِنْگَر اَنْدَر اَصْلِ خود گَر هست نیکْ؟ | |
| ۲۶۵۷ | از اصولَیْنَتْ اُصولِ خویش بِهْ | که بِدانی اَصْلِ خود ای مَردِ مِهْ |
سلام
بیت ۲۶۵۶ در نسخه‌های دیگر بدانستی تو لیک ، یا بدانستی ولیک آمده است،
در خوانش دکتر سروش هم بدانستی ولیک امده،
بنظر میرسه بدانستی معنای درست تری به مفهوم بیت میدهد