مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۲۱ – آمدنِ پیغامْبرانِ حَقْ به نَصیحَتِ اَهْلِ سَبا
| ۲۶۷۰ | سیزده پیغامبر آن جا آمدند | گُم‌رَهان را جُمله رَهْبر می‌شُدند | |
| ۲۶۷۱ | که هَلِه نِعْمَت فُزون شُد شُکر گو | مَرکَبِ شُکر اَرْ بِخُسبَد حَرِّکُوا | |
| ۲۶۷۲ | شُکْرِ مُنْعِم واجب آید در خِرَد | وَرْنه بُگْشایَد دَرِ خشمِ اَبَد | |
| ۲۶۷۳ | هین کَرَم بینید وین خود کَس کُند | کَزْ چُنین نِعْمَت به شُکری بَسْ کُند؟ | |
| ۲۶۷۴ | سَر بِبَخشَد شُکر خواهد سَجْده‌یی | پا بِبَخشَد شُکر خواهد قَعْده‌یی | |
| ۲۶۷۵ | قوم گفته شُکْرِ ما را بُرد غول | ما شُدیم از شُکر و از نِعْمَت مَلول | |
| ۲۶۷۶ | ما چُنان پَژمُرده گشتیم از عَطا | که نه طاعَتْمان خوش آید نه خَطا | |
| ۲۶۷۷ | ما نمی‌خواهیم نِعْمَت‌ها و باغ | ما نمی‌خواهیم اَسْباب و فَراغ | |
| ۲۶۷۸ | اَنْبیا گفتند در دلْ عِلَّتی‌ست | که ازان در حَق‌شِناسی آفَتی‌ست | |
| ۲۶۷۹ | نِعْمَت از وِیْ جُمْلگی عِلَّت شود | طُعْمه در بیمار کِی قُوَّت شود؟ | |
| ۲۶۸۰ | چند خوش پیشِ تو آمد ای مُصِر | جُمله ناخوش گشت و صافِ او کَدِر | |
| ۲۶۸۱ | تو عَدوِّ این خوشی‌ها آمدی | گشت ناخوشْ هر چه بر وِیْ کَفْ زدی | |
| ۲۶۸۲ | هر کِه او شُد آشنا و یارِ تو | شُد حَقیر و خوار در دیدارِ تو | |
| ۲۶۸۳ | هر کِه او بیگانه باشد با تو هم | پیشِ تو او بَسْ مِهْ‌است و مُحْتَرَم | |
| ۲۶۸۴ | این هم از تاثیرِ آن بیماری است | زَهْرِ او در جُمله جُفْتان ساری است | |
| ۲۶۸۵ | دَفْعِ آن عِلَّت بِبایَد کرد زود | که شِکَر با آن حَدَث خواهد نِمود | |
| ۲۶۸۶ | هر خوشی کآیَد به تو ناخوش شود | آبِ حیوان گَر رَسَد آتش شود | |
| ۲۶۸۷ | کیمیایِ مرگ و جَسْک است آن صِفَت | مرگ گردد زان حَیاتَت عاقِبَت | |
| ۲۶۸۸ | بَسْ غدایی که زِ وِیْ دلْ زنده شُد | چون بِیامَد در تَنِ تو گَنْده شُد | |
| ۲۶۸۹ | بَسْ عزیزی که به نازْ اِشْکار شُد | چون شِکارَت شُد بَرِ تو خوار شُد | |
| ۲۶۹۰ | آشناییْ عقل با عقلْ از صَفا | چون شود هر دَمْ فُزون باشد وَلا | |
| ۲۶۹۱ | آشناییْ نَفْس با هر نَفْسِ پَست | تو یَقین می‌دان که دَمْ دَمْ کمتر است | |
| ۲۶۹۲ | زان که نَفْسَش گِرْدِ عِلَّت می‌تَنَد | مَعْرِفَت را زود فاسِد می‌کُند | |
| ۲۶۹۳ | گَر نخواهی دوست را فردا نَفیر | دوستی با عاقل و با عقلْ گیر | |
| ۲۶۹۴ | از سُمومِ نَفْس چون با عِلَّتی | هر چه گیری تو مَرَض را آلَتی | |
| ۲۶۹۵ | گَر بگیری گوهری سنگی شود | وَرْ بگیری مِهْرِ دلْ جنگی شود | |
| ۲۶۹۶ | وَرْ بگیری نُکتهٔ بِکْری لَطیف | بَعدِ دَرْکَت گشت بی‌ذوق و کثیف | |
| ۲۶۹۷ | که من این را بَسْ شَنیدم کُهنه شُد | چیزِ دیگر گو به جُز آن ای عَضُد | |
| ۲۶۹۸ | چیزِ دیگر تازه و نو گفته گیر | باز فردا زان شَوی سیر و نَفیر | |
| ۲۶۹۹ | دَفْعِ عِلَّت کُن چو عِلَّت خَو شود | هر حَدیثی کُهنه پیشَت نَو شود | |
| ۲۷۰۰ | تا که آن کُهنه بَرآرَد بَرگِ نَو | بِشْکُفانَد کُهنه صد خوشه زِ گَو | |
| ۲۷۰۱ | ما طَبیبانیم شاگردانِ حَق | بَحْرِ قُلْزُم دید ما را فَانْفَلَق | |
| ۲۷۰۲ | آن طَبیبانِ طَبیعت دیگرَنْد | که به دل از راهِ نَبْضی بِنْگَرَنْد | |
| ۲۷۰۳ | ما به دلْ بی‌واسطه خوش بِنْگَریم | کَزْ فَراستْ ما به عالی مَنْظَریم | |
| ۲۷۰۴ | آن طَبیبانِ غذایَند و ثِمار | جانِ حیوانی بِدیشان اُسْتوار | |
| ۲۷۰۵ | ما طَبیبانِ فِعالیم و مَقال | مُلْهِمِ ما پَرتوِ نورِ جَلال | |
| ۲۷۰۶ | کین چُنین فِعْلی تورا نافِعْ بُوَد | وان چُنان فِعْلی زِ رَهْ قاطِعْ بُوَد | |
| ۲۷۰۷ | این چُنین قولی تورا پیش آوَرَد | وان چُنان قولی تو را نیش آوَرَد | |
| ۲۷۰۸ | آن طَبیبان را بُوَد بَوْلی دلیل | وین دلیلِ ما بُوَد وَحْیِ جَلیل | |
| ۲۷۰۹ | دَستْ‌مُزدی می‌نخواهیم از کسی | دستْ‌مُزدِ ما رَسَد از حَق بَسی | |
| ۲۷۱۰ | هین صَلا بیماریِ ناسور را | دارویِ ما یک به یک رَنْجور را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!