مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۴۵ – بَیانِ آن که ایمانِ مُقَلِّد خَوْف است و رَجا
| ۳۰۹۴ | داعیِ هر پیشه اومید است و بوک | گَرچه گَردَنْشان زِ کوشش شُد چو دوک | |
| ۳۰۹۵ | بامْدادان چون سویِ دُکّان رَوَد | بر امید و بوکِ روزی می‌دَوَد | |
| ۳۰۹۶ | بوکْ روزی نَبْوَدَت چون می‌رَوی؟ | خَوْفِ حِرمان هست تو چونی قوی؟ | |
| ۳۰۹۷ | خَوْفِ حِرمانِ اَزَل در کَسْبِ لوت | چون نَکَردَت سُست اَنْدَر جُست و جوت | |
| ۳۰۹۸ | گویی گَرچه خَوْفِ حِرمان هست پیش | هست اَنْدَر کاهِلی این خَوْف بیش | |
| ۳۰۹۹ | هست در کوشش امیدم بیش تَر | دارم اَنْدَر کاهِلی اَفْزون خَطَر | |
| ۳۱۰۰ | پس چرا در کارِ دین ای بَدگُمان | دامَنَت می‌گیرد این خَوْفِ زیان؟ | |
| ۳۱۰۱ | یا نَدیدی کَاهْلِ این بازارِ ما | در چه سودَند اَنْبیا و اَوْلیا؟ | |
| ۳۱۰۲ | زین دُکان رفتن چه کانْشان رو نِمود | اَنْدَرین بازار چون بَستَند سود؟ | |
| ۳۱۰۳ | آتش آن را رامْ چون خَلْخال شُد | بَحْر آن را رام شُد حَمّال شُد | |
| ۳۱۰۴ | آهن آن را رام شُد چون موم شُد | بادْ آن را بَنده و مَحْکوم شُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!