مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۴۷ – حِکایَتِ مِنْدیل در تَنورِ پُر آتش انداختنِ اَنَس رَضِیَ اللهُ عَنْهُ و ناسوختن
| ۳۱۱۱ | از اَنَس فرزندِ مالِک آمده‌ست | که به مِهْمانیِّ او شخصی شُده‌ست | |
| ۳۱۱۲ | او حِکایَت کرد کَزْ بَعدِ طَعام | دید اَنَس دَستارخوان را زَرْدفام | |
| ۳۱۱۳ | چِرْکِن و آلوده گفت ای خادمه | اَنْدَر اَفْکَن در تَنورش یک‌دَمه | |
| ۳۱۱۴ | در تَنورِ پُر زِ آتش دَر فَکَند | آن زمانْ دَستارخوان را هوشْمند | |
| ۳۱۱۵ | جُمله مِهْمانان در آن حیران شُدند | اِنْتِظارِ دودِ کَنْدوری بُدند | |
| ۳۱۱۶ | بَعدِ یک ساعت بَر آوَرْد از تَنور | پاک و اِسْپید و از آن اوساخْ دور | |
| ۳۱۱۷ | قوم گفتند ای صَحابیِّ عزیز | چون نَسوزید و مُنَقّی گشت نیز؟ | |
| ۳۱۱۸ | گفت زان که مُصْطَفیٰ دست و دَهان | بَس بِمالید اَنْدَرین دَستارخوان | |
| ۳۱۱۹ | ای دلِ تَرسَنده از نار و عَذاب | با چُنان دست و لَبی کُن اِقْتِراب | |
| ۳۱۲۰ | چون جَمادی را چُنین تَشْریف داد | جانِ عاشق را چه‌ها خواهد گُشاد؟ | |
| ۳۱۲۱ | مَر کُلوخِ کعبه را چون قِبْله کرد | خاکِ مَردان باش ای جان در نَبَرد | |
| ۳۱۲۲ | بَعد ازان گفتند با آن خادمه | تو نگویی حالِ خود با این همه؟ | |
| ۳۱۲۳ | چون فَکَندی زود آن از گفتِ وِیْ؟ | گیرم او بُرده‌ست در اسرارْ پِی | |
| ۳۱۲۴ | این‌چُنین دستارخوانِ قیمتی | چون فَکَندی اَنْدَر آتش ای سِتی؟ | |
| ۳۱۲۵ | گفت دارم بر کَریمانْ اِعْتِماد | نیستم زِاکْرامِ ایشان ناامید | |
| ۳۱۲۶ | مِیْزَری چِه بْوَد اگر او گویَدَم | دَررو اَنْدَر عینِ آتش بی نَدَم | |
| ۳۱۲۷ | اَنْدَر اُفْتَم از کَمالِ اِعْتِماد | از عِبادِ الله دارم بَسْ امید | |
| ۳۱۲۸ | سَر دَر اَنْدازَم نه این دَستارخوان | زِاعْتِمادِ هر کَریمِ رازْدان | |
| ۳۱۲۹ | ای برادر خود بَرین اِکْسیر زن | کم نباید صِدْقِ مَرد از صِدْقِ زن | |
| ۳۱۳۰ | آن دلِ مَردی که از زَنْ کَم بُوَد | آن دلی باشد که کَم زِاشْکَم بُوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!