مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶۲ – دُعاکردنِ موسیٰ آن شخص را تا به ایمان رَوَد از دنیا
| ۳۳۸۴ | موسی آمد در مُناجات آن سَحَر | کِی خدا ایمان ازو مَستان مَبَر | |
| ۳۳۸۵ | پادشاهی کُن بَرو بَخشا که او | سَهْو کرد و خیره‌روییّ و غُلو | |
| ۳۳۸۶ | گُفتَمَش این عِلْم نه دَرخورْدِ توست | دَفْع پِنْدارید گفتم را و سُست | |
| ۳۳۸۷ | دست را بر اَژدَها آن کَس زَنَد | که عَصا را دَستَش اَژدَرها کُند | |
| ۳۳۸۸ | سِرِّ غَیْب آن را سِزَد آموختن | که زِ گفتن لبْ تَوانَد دوختن | |
| ۳۳۸۹ | دَرخورِ دریا نَشُد جُز مُرغِ آب | فَهْم کُن وَاللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
| ۳۳۹۰ | او به دریا رفت و مُرغابی نبود | گشت غَرقه دست گیرش ای وَدود |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!