مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۷۰ – بقیّهٔ قِصّهٔ آن زاهِدِ کوهی که نَذْر کرده بود که میوهٔ کوهی از درخت باز نکُنم و درخت نَفْشانَم و کسی را نگویم صَریح و کِنایَت که بِیَفْشان آن خورَم که باد اَفْکَنده باشد از درخت
| ۱۶۳۵ | اَنْدَر آن کُهْ بود اَشْجار و ثِمار | بَسْ مُرودی کوهی آن جا بی‌شُمار | |
| ۱۶۳۶ | گفت آن درویش یا رَب با تو من | عَهْد کردم زین نَچینَم در زَمَن | |
| ۱۶۳۷ | جُز ازان میوه که باد اَنْداختَش | من نَچینَم از درختِ مُنْتَعَش | |
| ۱۶۳۸ | مُدّتی بر نَذْرِ خود بودَش وَفا | تا دَر آمَد اِمْتِحاناتِ قَضا | |
| ۱۶۳۹ | زین سَبَب فرمود اِسْتِثْنا کُنید | گَر خدا خواهد به پیمانْ بَر زَنید | |
| ۱۶۴۰ | هر زمانْ دل را دِگَر مَیْلی دَهَم | هرنَفَسْ بر دلْ دِگَر داغی نَهَم | |
| ۱۶۴۱ | کُلُّ اِصْباحٍ لَنا شَاْنٌ جَدید | کُلُّ شَیْءٍ عَنْ مُرادی لا یَحید | |
| ۱۶۴۲ | در حَدیث آمد که دلْ هَمچون پَری‌ست | در بیابانی اسیرِ صَرْصَری‌ست | |
| ۱۶۴۳ | بادْ پَر را هر طَرَف رانَد گِزاف | گَهْ چپ و گَهْ راست با صد اِخْتِلاف | |
| ۱۶۴۴ | در حَدیثِ دیگر این دلْ دان چُنان | کابِ جوشانْ ز آتش اَنْدَر قازْغان | |
| ۱۶۴۵ | هر زمانْ دل را دِگَر رایی بُوَد | آن نه از وِیْ لیکْ از جایی بُوَد | |
| ۱۶۴۶ | پس چرا ایمِن شَوی بر رایِ دل؟ | عَهْد بَندی تا شوی آخِر خَجِل؟ | |
| ۱۶۴۷ | این هم از تاثیرِ حُکْم است و قَدَر | چاه می‌بیینیّ و نَتْوانی حَذَر | |
| ۱۶۴۸ | نیست خود ازمُرِغ پَرّان این عَجَب | که نَبینَد دام و اُفْتَد در عَطَب | |
| ۱۶۴۹ | این عَجَب که دامْ بینَد هم وَتَد | گَر بخواهد وَرْ نخواهد می‌فُتَد | |
| ۱۶۵۰ | چَشمْ باز و گوشْ باز و دامْ پیش | سویِ دامی می‌پَرَد با پَرِّ خویش |
تعقیب
[…] را مولانا در مثنوی دفتر سوم ضمن حکایتی بیان می کند: زین سبب فرمود استثنا کنید گر خدا خواهد به پیمان بر […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!