مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۷۲ – مُضْطَرب شُدنِ فَقیرِ نَذْر کرده به کَندنِ اَمْرود از درخت و گوشْمالِ حَقْ رَسیدن بی‌مُهْلَت

۱۶۷۳	پنج روز آن باد اَمْرودی نریخت	ز آتَشِ جوعَش صَبوری می‌گُریخت
۱۶۷۴	بر سَرِ شاخی مُرودی چند دید	باز صَبری کرد و خود را وا کَشید
۱۶۷۵	باد آمد شاخ را سَر زیر کرد	طَبْع را بر خوردنِ آن چیر کرد
۱۶۷۶	جوع و ضَعْف و قُوَّتِ جَذْب و قَضا	کرد زاهِد را زِ نَذْرَش بی‌وَفا
۱۶۷۷	چون که از اَمْرودْبُن میوه سُکُسْت	گشت اَنْدَر نَذْر وعَهْدِ خویشْ سُست
۱۶۷۸	هم درآن دَمْ گوشْمالِ حَق رَسید	چَشمِ او بُگْشاد و گوشِ او کَشید

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!