مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۷۸ – جَزَع ناکردنِ شیخی بر مرگِ فرزندانِ خود
| ۱۷۷۳ | بود شیخی رَهْنِمایی پیش ازین | آسمانی شمعْ بر رویِ زمین | |
| ۱۷۷۴ | چون پَیَمبَر درمیانِ اُمَّتان | دَر گُشایِ روضهٔ دارُالْجِنان | |
| ۱۷۷۵ | گفت پیغامبر که شیخِ رَفته پیش | چون نَبی باشد میانِ قَوْمِ خویش | |
| ۱۷۷۶ | یک صَباحی گُفتَش اَهْلِ بیتِ او | سَختْ‌دل چونی؟ بگو ای نیک‌خو | |
| ۱۷۷۷ | مازِ مرگ و هَجْرِ فرزندانِ تو | نوحه می‌داریم با پُشتِ دوتو | |
| ۱۷۷۸ | تو نمی‌گِریی نمی‌زاری چرا؟ | یا که رَحْمَت نیست اَنْدَر دلْ تو را؟ | |
| ۱۷۷۹ | چون تو را رَحْمی نباشد در دَرون | پس چه اومیدَسْتِمان از تو کُنون؟ | |
| ۱۷۸۰ | ما به اومیدِ توایم این پیشوا | که بِنَگْذاری توما را در فَنا | |
| ۱۷۸۱ | چون بِیارایَند روزِ حَشْرْ تَخت | خود شَفیعِ ما تویی آن روزِ سَخت | |
| ۱۷۸۲ | درچُنان روز و شبِ بی‌زینْهار | ما به اِکْرامِ تویم اومیدوار | |
| ۱۷۸۳ | دستِ ما و دامَنِ توست آن زمان | که نَمانَد هیچ مُجْرِم را اَمان | |
| ۱۷۸۴ | گفت پیغامبر که روزِ رَستْخیز | کِی گُذارَم مُجْرِمان را اشکْ‌ریز؟ | |
| ۱۷۸۵ | من شَفیعِ عاصیان باشم به جان | تا رَهانَمْشان زِ اِشْکَنجه‌یْ گِران | |
| ۱۷۸۶ | عاصیانْ وَاهْلِ کَبایِر را به جَهْد | وارَهانَم از عِتابِ نَقْضِ عَهْد | |
| ۱۷۸۷ | صالِحانِ اَمَّتَم خود فارِغَند | از شِفاعَت‌هایِ من روزِ گَزَند | |
| ۱۷۸۸ | بلکه ایشان را شِفاعَت‌ها بُوَد | گُفتَشان چون حُکْمِ نافِذ می‌رَوَد | |
| ۱۷۸۹ | هیچ وازِرْ وِزْرِ غَیری بَر نداشت | من نِیَم وازِر خُدایم بَر فَراشت | |
| ۱۷۹۰ | آن کِه بی‌وِزْر است شیخ است ای جوان | در قَبولِ حَقْ چواَنْدَر کَفْ کَمان | |
| ۱۷۹۱ | شیخ کِه بْوَد؟ پیر یعنی مو سپید | مَعنیِ این مو بِدان ای کَژْامید | |
| ۱۷۹۲ | هست آن مویِ سِیَه هستیِّ او | تا زِ هَستی‌اَش نَمانَد تایِ مو | |
| ۱۷۹۳ | چون که هَستی‌اَش نَمانَد پیرْ اوست | گَر سِیَه‌مو باشد او یا خود دوموست | |
| ۱۷۹۴ | هست آن مویِ سِیَه وَصْفِ بَشَر | نیست آن مو مویِ ریش و مویِ سَر | |
| ۱۷۹۵ | عیسی اَنْدَر مَهْد بَر دارد نَفیر | که جوان ناگشته ما شیخیم و پیر | |
| ۱۷۹۶ | گَر رَهید از بَعْضِ اَوْصافِ بَشَر | شیخ نَبْوَد کَهْل باشد ای پسر | |
| ۱۷۹۷ | چون یکی مویِ سِیَه کان وَصْفِ ماست | نیست بر وِیْ شیخ و مَقْبولِ خداست | |
| ۱۷۹۸ | چون بُوَد مویش سِپید اَرْبا خود است | او نه پیر است و نه خاصِ ایزد است | |
| ۱۷۹۹ | وَرْ سَرِ مویی زِ وَصْفَش باقی است | او نه از عَرش است او آفاقی است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!