مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۹۶ – پیش رَفتنِ دَقوقی رَحْمَة الله عَلَیْهِ به اِمامَت
| ۲۰۸۵ | این سخن پایان ندارد تیز دو | هین نماز آمد دَقوقی پیش رو | |
| ۲۰۸۶ | ای یگانه هین دوگانه بَر گُزار | تا مُزَیَّن گردد از تو روزگار | |
| ۲۰۸۷ | ای اِمامِ چَشمْ‌روشن در صَلا | چَشمِ روشن باید ایدَر پیشوا | |
| ۲۰۸۸ | در شَریعَت هست مَکْروه ای کیا | در اِمامَت پیش کردن کور را | |
| ۲۰۸۹ | گَرچه حافِظ باشد و چُست و فَقیه | چَشمْ روشن بِهْ وَگَر باشد سَفیه | |
| ۲۰۹۰ | کور را پَرهیز نَبْوَد از قَذَر | چَشم باشد اَصْلِ پَرهیز و حَذَر | |
| ۲۰۹۱ | او پَلیدی را نَبینَد در عُبور | هیچ مؤمن را مَبادا چَشمْ کور | |
| ۲۰۹۲ | کورِ ظاهر در نَجاسه‌یْ ظاهِر است | کورِ باطِنْ در نَجاساتِ سِر است | |
| ۲۰۹۳ | این نَجاسه‌یْ ظاهِر از آبی رَوَد | آن نَجاسه‌یْ باطِنْ اَفْزون می‌شود | |
| ۲۰۹۴ | جُز به آبِ چَشم نَتْوان شُستَن آن | چون نَجاساتِ بَواطِن شُد عِیان | |
| ۲۰۹۵ | چون نَجِس خوانده‌ست کافِر را خدا | آن نَجاسَت نیست بر ظاهِر وِرا | |
| ۲۰۹۶ | ظاهِرِ کافِر مُلَوَّث نیست زین | آن نَجاسَت هست در اخلاق و دین | |
| ۲۰۹۷ | این نَجاسَت بویَش آید بیست گام | وان نَجاسَت بویَش از رِیْ تا به شام | |
| ۲۰۹۸ | بلکه بویَش آسْمان‌ها بَر رَوَد | بر دِماغِ حور و رِضْوان بَر شود | |
| ۲۰۹۹ | این چه می‌گویم به قَدْرِ فَهْمِ توست | مُردم اَنْدَر حَسْرتِ فَهْمِ دُرُست | |
| ۲۱۰۰ | فَهمْ آب است و وجودِ تَنْ سَبو | چون سَبو بِشْکَست ریزَد آب ازو | |
| ۲۱۰۱ | این سَبو را پنج سوراخ است ژَرْف | اَنْدَرو نه آب مانَد خود نه بَرف | |
| ۲۱۰۲ | اَمرِ غُضّوا غَضَّةً اَبْصارَکُم | هم شَنیدی راست نَنْهادی تو سُم | |
| ۲۱۰۳ | از دَهانَت نُطْقْ فَهْمَت را بَرَد | گوشْ چون ریگ است فَهْمَت را خَورَد | |
| ۲۱۰۴ | هم چُنین سوراخ‌هایِ دیگرت | می‌کَشانَد آبِ فَهْمِ مُضْمَرَت | |
| ۲۱۰۵ | گَر زِ دریا آب را بیرون کُنی | بی‌عِوَض آن بَحْر را هامون کُنی | |
| ۲۱۰۶ | بی‌گَهْ است اَرْنه بگویم حال را | مَدْخَلِ اَعْواض را وَابْدال را | |
| ۲۱۰۷ | کان عِوَض‌ها وان بَدَل‌ها بَحْر را | از کجا آید زِ بَعدِ خَرج‌ها | |
| ۲۱۰۸ | صد هزاران جانور زو می‌خَورَند | ابرها هم از بُرونَش می‌بَرَند | |
| ۲۱۰۹ | باز دریا آن عِوَض‌ها می‌کَشَد | از کجا دانند اَصْحابِ رَشَد؟ | |
| ۲۱۱۰ | قِصّه‌ها آغاز کردیم از شِتاب | مانْد بی‌مَخْلَص دَرونِ این کتاب | |
| ۲۱۱۱ | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ الدّینِ راد | که فَلَک وَارْکانْ چو تو شاهی نَزاد | |
| ۲۱۱۲ | تو به نادر آمدی در جان و دل | ای دل و جان از قُدومِ تو خَجِل | |
| ۲۱۱۳ | چند کردم مَدْحِ قَوْمِ ما مَضیٰ | قَصْدِ من زان‌ها تو بودی زِاقْتِضا | |
| ۲۱۱۴ | خانهٔ خود را شِناسَد خود دُعا | تو به نامِ هر کِه خواهی کُن ثَنا | |
| ۲۱۱۵ | بَهرِ کِتْمانِ مَدیح از نا مَحَل | حَقْ نَهاده‌ست این حِکایات و مَثَل | |
| ۲۱۱۶ | گَر چُنان مَدْح از تو آمد هم خَجِل | لیکْ بِپْذیرَد خدا جُهْدُ الْمُقِل | |
| ۲۱۱۷ | حَق پَذیرد کِسْره‌یی دارد مُعاف | کَزْ دو دیده‌یْ کور دو قطره کَفاف | |
| ۲۱۱۸ | مُرغ و ماهی دانَد آن اِبْهام را | که سُتودَم مجمَل این خوشْ‌نام را | |
| ۲۱۱۹ | تا بَرو آهِ حَسودان کَم وَزَد | تا خیالَش را به دندانْ کَم گَزَد | |
| ۲۱۲۰ | خود خیالَش را کجا یابَد حَسود؟ | در وُثاقِ موشْ طوطی کِی غُنود؟ | |
| ۲۱۲۱ | آن خیالِ او بُوَد از اِحْتیال | مویِ ابرویِ وِیْ است آن نه هِلال | |
| ۲۱۲۲ | مَدْحِ تو گویم بُرون از پنج و هفت | بَر نِویس اکنون دَقوقی پیش رَفت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!