رباعی ۱۶۵۶ مولانا

 

گر آب دَهی، نهال خود کاشته‌یی وَرْ پَست کُنی مرا تو بَرداشته‌یی
خاکی بودم به زیر پاهای خَسان همچون فَلَکم مَها بَراَفراشته‌یی

 

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *