معارف محقق ترمدی – تصحیح استاد فروزانفر – متن ۱۷

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنسَانَ وَ نَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ اَقْرَبُ‌[۱]

شیخ را حاضر دان به همه حال‌ها که هستی و تعظیم او نگاه‌دار با تعظیم تو شیخ را تعظیم بود و اگر نه افسوس بود.

سرگشته چو آسیا[ی‌] گردان کنمت/ با هرچه بسازی زود ویران کنمت‌

از جایی فرومی‌نگرم که نتوان صفت دادن از او به او فرونگرم آخر ما از حق به حق می‌نگریم وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنسَانَ وَ نَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ ولیکن وسوسه‌اش نگیرم که در وسع او نیست ولیکن وسوسه نگذارد آن وسوسه را پس از این می‌فرمایندش‌ اذْکُرُوا اللهَ ذِکْراً کَثِیراً[۲] تا آن مشغولی ذکر الله او را به وسوسه نگذارد چون هیچ نیاساید از ذکر، وسوسه چگونه گنجد در وی.

یکی پیش شیخی درآمد سوی بالا بنگریست و گفت: «ای شیخ بام شما و سقف خانۀ شما خلل دارد» شیخ فرمود که: «کفشش پیش نهید که پریشان‌نظر است همین ساعت نشست از بام خبر دادن گرفت».

تا با تو فتاد آشنایی ما را/ در دل افتاد روشنایی ما را

نور او در درون من آمد/ همه تر دامنی ز من بستد

جویی کی در او آب بود جوی آن است. مردانند که به حق می‌رسند هستند بندگان حق تعالی ایشان را از بهر خود گزیده است آدمی با گوشت و پوست و رسیدن به حق! آری اما پنجاه بار گوشت و پوستش ریخته است آنجا گوشت و پوست نیست همه دوست است پنجاه سال است از پوست بیرون آمده است اگر او در پوست بباشیدی کی به دوست رسیدی شیخ از خویشتن [فارغ باید] تا در دیگران تواند نگریستن.

من خود چو اسیر در غمان خویشم/ تو نیز بیامدی نشستی پیشم‌

از شمشیر چوبین دو کس ترسند یکی خصم

——

[۱] قران کریم، ق ۱۶٫

[۲] قرآن کریم، الاحزاب ۴۱٫