مقدمه ولد نامه

ای نام تو بهترین سرآغاز

به نام تو ای خداوند بخشندۀ بخشایشگر مهربان این نامه را آغاز می کنم و امیدوارم که به یاری تو با راستی و درستی انجام پذیرد. خداوندگارا آنجا که گناهکاران سر افکنده پایمرد می انگیزند من شرمسار در پناه تو می گریزم و به دامن آمرزش تو می‌آویزم. گر تو برانی کسم شفیع نباشد ره بتو دانم دگر به هیچ وسائل کتابی که اینک با مقدمه و تصحیح و حواشی نگارنده از چاپ بیرون آمده به نظر خوانندگان می رسد عبارت است از مثنوی ولدی معروف به ولدنامه بهترین یادگار مهترین فرزندان مولانا گویندۀ مثنوی معروف، که به نام سلطان ولد شهرت و همنام جدش بهاء الدّين ولد نام داشت و در شهر لارنده ۲۵ ربيع الاخر ۶۲۳ بدین جهان آمد و روز شنبه دهم رجب ۷۱۲ در قونیه از این سرای درگذشت. این کتاب را در غرۀ ربيع الاول ۶۹۰ هجری قمری شروع کرد و در جمادی الاخره همان سال یعنی به فاصلۀ کمتر از چهار ماه به پایان رسانید. رشتۀ نژادش بدین گونه پیوسته می‌شد. بهاء الدّين محمد ولد پسر مولانا جلال الدّین محمد پسر سلطان العلماء بهاء الدّین محمد ولد پسر حسین پسر احمد خطیبی بلخی. جدش مولانای بزرگ خداوندگار بهاء الدّين ولد که سلطان العلماء لقب داشت از بزرگان علماء و اقطاب صوفيۀ خراسان شمرده می‌شد و رشتۀ طریقت و خرقۀ ولایتش چنانکه مشهور است به امام احمد غزالی (متوفی ۵۲۰) می‌پیوست. پدر بر پدر از مردم بلخ و ساکن آن دیار بودند وی به شرحی که از روی همین کتاب پس از این بیاید از سلطان علاء الدّين محمد خوارزمشاه (متوفی ۶۱۷) و مردم بلخ برنجید و در حدود سال ۶۱۶ هجری از بلخ کوچ کرد و پس از سفر حج و گردش دیار در قونیه از بلاد روم اقامت فرمود و سلطان علاء الدّین کیقباد سلجوقی (۶۳۴-۶۱۷) بدو بی‌اندازه ارادت می‌ورزید و روز جمعه هجدهم ربیع الاخر ۶۲۸ از این جهان رخت بربست. پدر سلطان ولد مولانا جلال الدّین محمد بزرگترین و نامدارترین عرفا و دانشمندان ایران است که روز ششم ربیع الاول ۶۰۴ در بلخ بدین سرای آمد و هنگام غروب آفتاب روز یکشنبه پنجم جمادی الاخر ۶۷۲ آفتاب وجودش در پردۀ غیب پنهان گشت و به جهان جاویدان شتافت.[۱]

[۱]. سرگذشت مفصل مولانا و خانواده و یارانش تا آنجا که از این کتاب بیرون می آید، در همین مقدمه انشاءالله به نظر خوانندگان خواهد رسید و نگارنده درصدد است که حتی الامکان از حدود مطالبی که در این کتاب مندرج است بیرون نرود.