مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۶ – وَحی آمدن از حَقْ تَعالیٰ به موسیٰ که بیاموزَش چیزی که اِسْتِدعا کُند یا بعضی از آن
۳۲۸۷ | گفت یَزدان تو بِدِه بایَستِ او | بَرگُشا در اختیارْ آن دستِ او | |
۳۲۸۸ | اختیار آمد عِبادَت را نَمَک | وَرْنه میگردد به ناخواه این فَلَک | |
۳۲۸۹ | گَردشِ او را نه اَجْر و نه عِقاب | کِاخْتیار آمد هُنر وَقتِ حساب | |
۳۲۹۰ | جُمله عالَم خود مُسَبِّح آمدند | نیست آن تَسْبیح جَبْری مُزدْمَند | |
۳۲۹۱ | تیغ در دَستَش نِهْ از عَجْزَش بِکَن | تا که غازی گَردد او یا راهزَن | |
۳۲۹۲ | زان که کَرَّمْنا شُد آدم زِاخْتیار | نیمْ زنبورِ عَسَل شُد نیمْ مار | |
۳۲۹۳ | مومنان کانِ عَسَل زنبوروار | کافِران خود کانِ زَهْری هَمچو مار | |
۳۲۹۴ | زان که مؤمن خورْد بُگْزیده نَبات | تا چو نَحْلی گشت ریقِ او حَیات | |
۳۲۹۵ | باز کافِر خورْد شَربَت از صَدید | هم زِ قوتَش زَهْر شُد در وِیْ پَدید | |
۳۲۹۶ | اَهْلِ اِلْهامِ خدا عَیْنُ الْحَیات | اَهْلِ تَسْویلِ هوا سَمُّ الْمَمات | |
۳۲۹۷ | در جهان این مَدْح و شاباش و زِهی | زِاخْتیار است و حِفاظِ آگَهی | |
۳۲۹۸ | جُمله رِنْدان چون که در زندان بُوَند | مُتَّقیّ و زاهِد و حَقْخوان شوند | |
۳۲۹۹ | چون که قُدرت رفت کاسِد شُد عَمَل | هین که تا سَرمایه نَسْتانَد اَجَل | |
۳۳۰۰ | قُدرَتَت سَرمایهٔ سود است هین | وَقتِ قُدرت را نِگَه دار و بِبین | |
۳۳۰۱ | آدمی بر خِنْگِ کَرَّمْنا سَوار | در کَفِ دَرکَش عِنانِ اختیار | |
۳۳۰۲ | باز موسیٰ داد پَند او را به مِهْر | که مُرادَت زَرد خواهد کرد چِهْر | |
۳۳۰۳ | تَرکِ این سودا بِگو وَزْ حَق بِتَرس | دیوْ دادَسْتَت برایِ مَکْرْ درس |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!