مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۶ – وَحی آمدن از حَقْ تَعالیٰ به موسیٰ که بیاموزَش چیزی که اِسْتِدعا کُند یا بعضی از آن
| ۳۲۸۷ | گفت یَزدان تو بِدِه بایَستِ او | بَرگُشا در اختیارْ آن دستِ او | |
| ۳۲۸۸ | اختیار آمد عِبادَت را نَمَک | وَرْنه می‌گردد به ناخواه این فَلَک | |
| ۳۲۸۹ | گَردشِ او را نه اَجْر و نه عِقاب | کِاخْتیار آمد هُنر وَقتِ حساب | |
| ۳۲۹۰ | جُمله عالَم خود مُسَبِّح آمدند | نیست آن تَسْبیح جَبْری مُزدْمَند | |
| ۳۲۹۱ | تیغ در دَستَش نِهْ از عَجْزَش بِکَن | تا که غازی گَردد او یا راه‌زَن | |
| ۳۲۹۲ | زان که کَرَّمْنا شُد آدم زِاخْتیار | نیمْ زنبورِ عَسَل شُد نیمْ مار | |
| ۳۲۹۳ | مومنان کانِ عَسَل زنبوروار | کافِران خود کانِ زَهْری هَمچو مار | |
| ۳۲۹۴ | زان که مؤمن خورْد بُگْزیده نَبات | تا چو نَحْلی گشت ریقِ او حَیات | |
| ۳۲۹۵ | باز کافِر خورْد شَربَت از صَدید | هم زِ قوتَش زَهْر شُد در وِیْ پَدید | |
| ۳۲۹۶ | اَهْلِ اِلْهامِ خدا عَیْنُ الْحَیات | اَهْلِ تَسْویلِ هوا سَمُّ الْمَمات | |
| ۳۲۹۷ | در جهان این مَدْح و شاباش و زِهی | زِاخْتیار است و حِفاظِ آگَهی | |
| ۳۲۹۸ | جُمله رِنْدان چون که در زندان بُوَند | مُتَّقیّ و زاهِد و حَقْ‌خوان شوند | |
| ۳۲۹۹ | چون که قُدرت رفت کاسِد شُد عَمَل | هین که تا سَرمایه نَسْتانَد اَجَل | |
| ۳۳۰۰ | قُدرَتَت سَرمایهٔ سود است هین | وَقتِ قُدرت را نِگَه دار و بِبین | |
| ۳۳۰۱ | آدمی بر خِنْگِ کَرَّمْنا سَوار | در کَفِ دَرکَش عِنانِ اختیار | |
| ۳۳۰۲ | باز موسیٰ داد پَند او را به مِهْر | که مُرادَت زَرد خواهد کرد چِهْر | |
| ۳۳۰۳ | تَرکِ این سودا بِگو وَزْ حَق بِتَرس | دیوْ دادَسْتَت برایِ مَکْرْ درس |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!