مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۵ – اِسْتِدعایِ آن مَرد از موسیٰ زبانِ بَهایم با طیور
| ۳۲۶۷ | گفت موسیٰ را یکی مَردِ جوان | که بیاموزَم زبانِ جانْوَران | |
| ۳۲۶۸ | تا بُوَد کَزْ بانگِ حیوانات و دَدْ | عِبْرَتی حاصِل کُنم در دینِ خَود | |
| ۳۲۶۹ | چون زبان‌هایِ بَنی آدم همه | در پِیِ آب است و نان و دَمدَمه | |
| ۳۲۷۰ | بوکْ حیوانات را دَردی دِگَر | باشد از تَدْبیرْ هنگامِ گُذَر | |
| ۳۲۷۱ | گفت موسیٰ رو گُذَر کُن زین هَوَس | کین خَطَر دارد بَسی در پیش و پَسْ | |
| ۳۲۷۲ | عِبْرَت و بیداری از یَزدان طَلَب | نَزْ کتاب و از مَقال و حَرف و لَب | |
| ۳۲۷۳ | گَرم‌تَر شُد مَرد زان مَنْعَش که کرد | گَرم‌تَر گردد هَمی از مَنعْ مَرد | |
| ۳۲۷۴ | گفت ای موسیٰ چو نورِ تو بِتافت | هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت | |
| ۳۲۷۵ | مَر مرا مَحْروم کردن زین مُراد | لایِقِ لُطْفَت نباشد ای جَواد | |
| ۳۲۷۶ | این زمان قایِمْ مَقامِ حَق تویی | یأس باشد گَر مرا مانِع شَوی | |
| ۳۲۷۷ | گفت موسی یا رَب این مَردِ سَلیم | سُخْره کَرده سْتَش مگر دیوِ رَجیم؟ | |
| ۳۲۷۸ | گَر بیاموزم زیان‌کارش بُوَد | وَرْ نیاموزم دِلَش بَد می‌شود | |
| ۳۲۷۹ | گفت ای موسیٰ بیاموزَش که ما | رَد نکردیم از کَرَم هرگز دُعا | |
| ۳۲۸۰ | گفت یا رَب او پَشیمانی خَورَد | دستْ خایَد جامه‌ها را بَر دَرَد | |
| ۳۲۸۱ | نیست قُدرت هر کسی را سازوار | عَجْز بهتر مایهٔ پَرهیزگار | |
| ۳۲۸۲ | فَقر ازین رو فَخْر آمد جاودان | که به تَقْویٰ مانْد دستِ نارَسان | |
| ۳۲۸۳ | زان غِنا و زان غَنی مَردود شُد | که زِ قُدرت صَبرها بِدْرود شُد | |
| ۳۲۸۴ | آدمی را عَجْز و فَقر آمد اَمان | از بَلایِ نَفْسِ پُر حِرص و غَمان | |
| ۳۲۸۵ | آن غَم آمد ز آرزوهایِ فُضول | که بِدان خو کرده است آن صَیْدِ غول | |
| ۳۲۸۶ | آرزویِ گِل بُوَد گِل‌خواره را | گُلْشِکَر نَگْوارَد آن بیچاره را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!