مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۴ – وَجْهِ عِبْرَت گرفتن ازین حِکایَت و یَقین دانستن که اِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرا
| ۳۲۵۶ | عِبْرَت است آن قِصّه ای جان مَر تو را | تا که راضی باشی در حُکْمِ خدا | |
| ۳۲۵۷ | تا که زیرک باشی و نیکوگُمان | چون بِبینی واقعه‌یْ بَد ناگهان | |
| ۳۲۵۸ | دیگران گردند زَرْد از بیمِ آن | تو چو گُل خَندان گَهِ سود و زیان | |
| ۳۲۵۹ | زان که گُل گَر بَرگْ بَرگَش می‌کُنی | خَنده نَگْذارد نگردد مُنْثَنی | |
| ۳۲۶۰ | گوید از خاری چرا اُفْتَم به غَم؟ | خَنده را من خود زِ خارْ آورده‌ام | |
| ۳۲۶۱ | هرچه از تو یاوه گردد از قَضا | تو یَقین دان که خَریدَت از بَلا | |
| ۳۲۶۲ | مَا التَّصوّف؟ قالَ وِجْدانُ الْفَرَح | فِی الْفُؤادِ عِنْدَ اِتْیانِ التَّرَح | |
| ۳۲۶۳ | آن عُقابَش را عُقابی دان که او | دَر رُبود آن موزه را زان نیکْ‌خو | |
| ۳۲۶۴ | تا رَهانَد پاش را از زَخمِ مار | ای خُنُک عقلی که باشد بی غُبار | |
| ۳۲۶۵ | گفت لا تَاْسوا عَلیٰ ما فاتَکُم | اِنْ اَتَی السِّرحانُ وَارْدیٰ شاتَکُم | |
| ۳۲۶۶ | کان بَلا دَفْعِ بَلاهایِ بزرگ | وان زیانْ مَنْعِ زیان‌هایِ سُتُرگ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!