مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۳ – رُبودنِ عُقاب موزهٔ مُصْطَفیٰ عَلَیْهِ السَّلام و بُردن بر هوا و نِگون کردن و از موزه مارِ سیاه فُرو افتادن
| ۳۲۳۹ | اَنْدَرین بودند کآوازِ صَلا | مُصْطَفیٰ بِشْنید از سویِ عُلا | |
| ۳۲۴۰ | خواست آبیّ و وضو را تازه کرد | دست و رو را شُست او زان آبِ سَرد | |
| ۳۲۴۱ | هر دو پا شُست و به موزه کرد رای | موزه را بِرْبود یک موزه‌رُبای | |
| ۳۲۴۲ | دستْ سویِ موزه بُرد آن خوشْ‌خِطاب | موزه را بِرْبود از دَستَش عُقاب | |
| ۳۲۴۳ | موزه را اَنْدَر هوا بُرد او چو باد | پس نِگون کرد و از آن ماری فُتاد | |
| ۳۲۴۴ | دَر فُتاد از موزه یک مارِ سیاه | زان عِنایَت شُد عُقابَش نیکْ خواه | |
| ۳۲۴۵ | پَسْ عُقاب آن موزه را آوَرْد باز | گفت هین بِسْتان و رو سویِ نماز | |
| ۳۲۴۶ | از ضَرورت کردم این گُستاخی یی | من زَادَب دارم شِکَسته‌شاخی یی | |
| ۳۲۴۷ | وایِ کو گُستاخْ پایی می‌نَهَد | بی ضَرورت کِشْ هوا فَتْویٰ دَهَد | |
| ۳۲۴۸ | پَس رَسولَش شُکر کرد و گفت ما | این جَفا دیدیم و بود این خود وَفا | |
| ۳۲۴۹ | موزه بِرْبودیّ و من دَرهَم شُدم | تو غَمَم بُردیّ و من در غَم شُدم | |
| ۳۲۵۰ | گرچه هر غَیْبی خدا ما را نِمود | دل در آن لحظه به خود مشغول بود | |
| ۳۲۵۱ | گفت دور از تو که غَفلَت در تو رُست | دیدَنَم آن غَیْب را هم عکسِ توست | |
| ۳۲۵۲ | مار در موزه بِبینَم بر هوا | نیست از من عکسِ توست ای مُصْطَفیٰ | |
| ۳۲۵۳ | عکسِ نورانی همه روشن بُوَد | عکسِ ظُلْمانی همه گُلْخَن بُوَد | |
| ۳۲۵۴ | عکسِ عَبْدُاللهْ همه نوری بُوَد | عکسِ بیگانه همه کوری بُوَد | |
| ۳۲۵۵ | عکسِ هر کَس را بِدان ای جان بِبین | پَهْلویِ جِنْسی که خواهی می‌نِشین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!