مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۷۷ – مسئلهٔ فَنا و بَقایِ دَرویش
۳۶۷۰ | گفت قایل در جهانْ دَرویش نیست | وَرْ بُوَد دَرویش آن درویش نیست | |
۳۶۷۱ | هست از رویِ بَقایِ ذاتِ او | نیست گشته وَصْفِ او در وَصْفِ هو | |
۳۶۷۲ | چون زَبانهیْ شمعْ پیشِ آفتاب | نیست باشد هست باشد در حِساب | |
۳۶۷۳ | هست باشد ذاتِ او تا تو اگر | بَر نَهی پنبه بِسوزَد زان شَرَر | |
۳۶۷۴ | نیست باشد روشنی نَدْهَد تورا | کرده باشد آفتابْ او را فَنا | |
۳۶۷۵ | در دو صد مَنْ شَهْد یک اَوْقِیَّه خَل | چون دَر اَفْکَندیّ و در وِیْ گشت حَل | |
۳۶۷۶ | نیست باشد طَعْمِ خَلْ چون میچَشی | هست اَوْقِیَّه فُزون چون بَرکَشی | |
۳۶۷۷ | پیشِ شیری آهوی بیهوش شُد | هستیاَش در هستِ او روپوش شُد | |
۳۶۷۸ | این قیاسِ ناقِصان بر کارِ رَب | جوشِشِ عشق است نَزْ تَرکِ اَدَب | |
۳۶۷۹ | نَبْضِ عاشق بی اَدَب بَر میجَهَد | خویش را در کَفّهٔ شَهْ مینَهَد | |
۳۶۸۰ | بیاَدَبتَر نیست کَس زو در جهان | با اَدَبتَر نیست کَس زو در نَهان | |
۳۶۸۱ | هم به نِسْبَت دان وِفاقْ ای مُنْتَجَب | این دو ضِدِّ با اَدَب با بیاَدَب | |
۳۶۸۲ | بیاَدَب باشد چو ظاهِر بِنْگَری | که بُوَد دَعویِّ عشقش همسَری | |
۳۶۸۳ | چون به باطِن بِنْگَری دَعوی کجاست؟ | او و دَعوی پیشِ آن سُلطانْ فَناست | |
۳۶۸۴ | ماتَ زَیْدٌ زَیْد اگر فاعِل بُوَد | لیکْ فاعِل نیست کو عاطِل بُوَد | |
۳۶۸۵ | او زِ رویِ لَفْظِ نَحْوی فاعِل است | وَرْنَه او مَفْعول و مَوْتَش قاتِل است | |
۳۶۸۶ | فاعِلِ چه؟ کو چُنان مَقْهور شُد | فاعِلیها جُمله از وِیْ دور شُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!