مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۷۷ – مسئلهٔ فَنا و بَقایِ دَرویش
| ۳۶۷۰ | گفت قایل در جهانْ دَرویش نیست | وَرْ بُوَد دَرویش آن درویش نیست | |
| ۳۶۷۱ | هست از رویِ بَقایِ ذاتِ او | نیست گشته وَصْفِ او در وَصْفِ هو | |
| ۳۶۷۲ | چون زَبانه‌یْ شمعْ پیشِ آفتاب | نیست باشد هست باشد در حِساب | |
| ۳۶۷۳ | هست باشد ذاتِ او تا تو اگر | بَر نَهی پنبه بِسوزَد زان شَرَر | |
| ۳۶۷۴ | نیست باشد روشنی نَدْهَد تورا | کرده باشد آفتابْ او را فَنا | |
| ۳۶۷۵ | در دو صد مَنْ شَهْد یک اَوْقِیَّه خَل | چون دَر اَفْکَندیّ و در وِیْ گشت حَل | |
| ۳۶۷۶ | نیست باشد طَعْمِ خَلْ چون می‌چَشی | هست اَوْقِیَّه فُزون چون بَرکَشی | |
| ۳۶۷۷ | پیشِ شیری آهوی بی‌هوش شُد | هستی‌اَش در هستِ او روپوش شُد | |
| ۳۶۷۸ | این قیاسِ ناقِصان بر کارِ رَب | جوشِشِ عشق است نَزْ تَرکِ اَدَب | |
| ۳۶۷۹ | نَبْضِ عاشق بی اَدَب بَر می‌جَهَد | خویش را در کَفّهٔ شَهْ می‌نَهَد | |
| ۳۶۸۰ | بی‌اَدَب‌تَر نیست کَس زو در جهان | با اَدَب‌تَر نیست کَس زو در نَهان | |
| ۳۶۸۱ | هم به نِسْبَت دان وِفاقْ ای مُنْتَجَب | این دو ضِدِّ با اَدَب با بی‌اَدَب | |
| ۳۶۸۲ | بی‌اَدَب باشد چو ظاهِر بِنْگَری | که بُوَد دَعویِّ عشقش هم‌سَری | |
| ۳۶۸۳ | چون به باطِن بِنْگَری دَعوی کجاست؟ | او و دَعوی پیشِ آن سُلطانْ فَناست | |
| ۳۶۸۴ | ماتَ زَیْدٌ زَیْد اگر فاعِل بُوَد | لیکْ فاعِل نیست کو عاطِل بُوَد | |
| ۳۶۸۵ | او زِ رویِ لَفْظِ نَحْوی فاعِل است | وَرْنَه او مَفْعول و مَوْتَش قاتِل است | |
| ۳۶۸۶ | فاعِلِ چه؟ کو چُنان مَقْهور شُد | فاعِلی‌ها جُمله از وِیْ دور شُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!