مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۲۱ – بَیانِ آن که طاغی در عینِ قاهِری مَقْهور است و در عینِ مَنْصوری مَأْسور
۴۵۶۲ | دُزدْ قَهْرِخواجه کرد و زَر کَشید | او بِدان مشغول خود والی رَسید | |
۴۵۶۳ | گَر زِ خواجه آن زمان بُگْریختی | کِی بَرو والی حَشَر اَنْگیختی؟ | |
۴۵۶۴ | قاهِریِّ دُزدْ مَقْهوریش بود | زان که قَهْرِ او سَرِ او را رُبود | |
۴۵۶۵ | غالِبی بر خواجه دامِ او شود | تا رَسَد والیّ و بِسْتانَد قَوَد | |
۴۵۶۶ | ای کِه تو بر خَلْقْ چیره گشتهیی | در نَبَرد و غالِبی آغشتهیی | |
۴۵۶۷ | آن به قاصِد مُنْهَزِم کَردَسْتَشان | تا تورا در حَلْقه میآرَد کَشان | |
۴۵۶۸ | هین عِنان دَر کَش پِیِ این مُنْهَزِم | در مَران تا تو نگردی مُنْخَزِم | |
۴۵۶۹ | چون کَشانیدَت بِدین شیوه به دام | حَمله بینی بَعد ازان اَنْدَر زِحام | |
۴۵۷۰ | عقل ازین غالب شُدن کِی گشت شاد؟ | چون دَرین غالِب شُدن دید او فَساد | |
۴۵۷۱ | تیزْچَشم آمد خِرَد بینایِ پیش | که خدایش سُرمه کرد از کُحْلِ خویش | |
۴۵۷۲ | گفت پیغامبر که هستند از فُنون | اَهْلِ جَنَّت در خُصومَتها زَبون | |
۴۵۷۳ | از کَمالِ حَزْم و سوءُالظَّنِ خویش | نه زِ نَقْص و بَد دلیّ و ضَعْفِ کیش | |
۴۵۷۴ | در فِرِه دادن شنیده در کُمون | حِکْمَتِ لَوْلا رِجالٌ مُوْمِنون | |
۴۵۷۵ | دستْکوتاهی زِ کُفّارِ لَعین | فَرض شُد بَهرِ خَلاصِ مؤمنین | |
۴۵۷۶ | قِصّهٔ عَهْدِ حُدیبیّه بِخوان | کَفَّ اَیْدیکُمْ تَمامَت زان بِدان | |
۴۵۷۷ | نیز اَنْدَر غالِبی هم خویش را | دید او مَغْلوبِ دامِ کِبْریا | |
۴۵۷۸ | زان نمیخندم من از زَنجیرَتان | که بِکَردم ناگهان شَبْگیرَتان | |
۴۵۷۹ | زان هَمیخَندَم که با زَنجیر و غُلّ | میکَشَمْتان سویِ سَروِسْتان و گُل | |
۴۵۸۰ | ای عَجَب کَزْ آتش بیزینهار | بَسته میآریمَتان تا سَبزهزار | |
۴۵۸۱ | از سویِ دوزخ به زَنجیرِ گِران | میکَشَمْتان تا بهشتِ جاودان | |
۴۵۸۲ | هر مُقَلِّد را دَرین رَهْ نیک و بَد | هم چُنان بَسته به حَضرت میکَشَد | |
۴۵۸۳ | جُمله در زَنجیرِ بیم و اِبْتِلا | میرَوَند این رَهْ به غیرِ اَوْلیا | |
۴۵۸۴ | میکَشَند این راه را بیگارْوار | جُز کسانی واقِف از اَسْرارِ کار | |
۴۵۸۵ | جَهْد کُن تا نورِ تو رَخْشان شود | تا سُلوک و خِدمَتَت آسان شود | |
۴۵۸۶ | کودکان را میبَری مَکْتَب به زور | زان که هستند از فَوایِد چَشمْکور | |
۴۵۸۷ | چون شود واقِف به مَکْتَب میدَوَد | جانْش از رفتن شِکُفته میشود | |
۴۵۸۸ | میرَوَد کودک به مَکْتَب پیچْ پیچ | چون نَدید از مُزدِ کارِ خویشْ هیچ | |
۴۵۸۹ | چون کُند در کیسه دانگی دستمُزد | آن گَهان بیخواب گردد شَبْ چو دُزد | |
۴۵۹۰ | جَهْد کُن تا مُزدِ طاعَت دَر رَسَد | بر مُطیعان آن گَهَت آید حَسَد | |
۴۵۹۱ | اِئْتیا کَرْهًا مُقَلِّد گشته را | اِئْتیا طَوْعًا صَفا بِسْرِشته را | |
۴۵۹۲ | این مُحِبِّ حَقْ زِ بَهرِ عِلَّتی | وان دِگَر را بیغَرَض خود خُلَّتی | |
۴۵۹۳ | این مُحِبِّ دایه لیک از بَهرِ شیر | وان دِگَر دل داده بَهرِ این سَتیر | |
۴۵۹۴ | طِفْل را از حُسنِ او آگاه نه | غیرِ شیرْ او را ازو دِلْخواه نه | |
۴۵۹۵ | وان دِگَر خود عاشقِ دایه بُوَد | بیغَرَض در عشقْ یکرایه بُوَد | |
۴۵۹۶ | پس مُحِبِّ حَقْ به اومید و به تَرس | دَفترِ تَقْلید میخوانَد به درس | |
۴۵۹۷ | و آن مُحِبِّ حَقْ زِ بَهرِ حَق کجاست | که زِ اَغْراض و زِ عِلَّتها جُداست؟ | |
۴۵۹۸ | گَر چُنین و گَر چُنان چون طالِب است | جَذْبِ حَقْ او را سویِ حَق جاذب است | |
۴۵۹۹ | گَر مُحِبِّ حَق بُوَد لِغَیْرِهِ | کَی یَنالَ دائمًا مِنْ خَیْرِه | |
۴۶۰۰ | یا مُحِبِّ حَق بُوَد لِعَیْنِهِ | لاسِواهُ خائِفًا مِنْ بَیْنِهِ | |
۴۶۰۱ | هر دو را این جُست و جوها زان سَریست | این گرفتاریِّ دلْ زان دِلْبَریست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!