مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۲۱ – بَیانِ آن که طاغی در عینِ قاهِری مَقْهور است و در عینِ مَنْصوری مَأْسور
| ۴۵۶۲ | دُزدْ قَهْرِخواجه کرد و زَر کَشید | او بِدان مشغول خود والی رَسید | |
| ۴۵۶۳ | گَر زِ خواجه آن زمان بُگْریختی | کِی بَرو والی حَشَر اَنْگیختی؟ | |
| ۴۵۶۴ | قاهِریِّ دُزدْ مَقْهوریش بود | زان که قَهْرِ او سَرِ او را رُبود | |
| ۴۵۶۵ | غالِبی بر خواجه دامِ او شود | تا رَسَد والیّ و بِسْتانَد قَوَد | |
| ۴۵۶۶ | ای کِه تو بر خَلْقْ چیره گشته‌یی | در نَبَرد و غالِبی آغشته‌یی | |
| ۴۵۶۷ | آن به قاصِد مُنْهَزِم کَردَسْتَشان | تا تورا در حَلْقه می‌آرَد کَشان | |
| ۴۵۶۸ | هین عِنان دَر کَش پِیِ این مُنْهَزِم | در مَران تا تو نگردی مُنْخَزِم | |
| ۴۵۶۹ | چون کَشانیدَت بِدین شیوه به دام | حَمله بینی بَعد ازان اَنْدَر زِحام | |
| ۴۵۷۰ | عقل ازین غالب شُدن کِی گشت شاد؟ | چون دَرین غالِب شُدن دید او فَساد | |
| ۴۵۷۱ | تیزْچَشم آمد خِرَد بینایِ پیش | که خدایش سُرمه کرد از کُحْلِ خویش | |
| ۴۵۷۲ | گفت پیغامبر که هستند از فُنون | اَهْلِ جَنَّت در خُصومَت‌ها زَبون | |
| ۴۵۷۳ | از کَمالِ حَزْم و سوءُالظَّنِ خویش | نه زِ نَقْص و بَد دلیّ و ضَعْفِ کیش | |
| ۴۵۷۴ | در فِرِه دادن شنیده در کُمون | حِکْمَتِ لَوْلا رِجالٌ مُوْمِنون | |
| ۴۵۷۵ | دستْ‌کوتاهی زِ کُفّارِ لَعین | فَرض شُد بَهرِ خَلاصِ مؤمنین | |
| ۴۵۷۶ | قِصّهٔ عَهْدِ حُدیبیّه بِخوان | کَفَّ اَیْدیکُمْ تَمامَت زان بِدان | |
| ۴۵۷۷ | نیز اَنْدَر غالِبی هم خویش را | دید او مَغْلوبِ دامِ کِبْریا | |
| ۴۵۷۸ | زان نمی‌خندم من از زَنجیرَتان | که بِکَردم ناگهان شَبْگیرَتان | |
| ۴۵۷۹ | زان هَمی‌خَندَم که با زَنجیر و غُلّ | می‌کَشَمْتان سویِ سَروِسْتان و گُل | |
| ۴۵۸۰ | ای عَجَب کَزْ آتش بی‌زینهار | بَسته می‌آریمَتان تا سَبزه‌زار | |
| ۴۵۸۱ | از سویِ دوزخ به زَنجیرِ گِران | می‌کَشَمْتان تا بهشتِ جاودان | |
| ۴۵۸۲ | هر مُقَلِّد را دَرین رَهْ نیک و بَد | هم چُنان بَسته به حَضرت می‌کَشَد | |
| ۴۵۸۳ | جُمله در زَنجیرِ بیم و اِبْتِلا | می‌رَوَند این رَهْ به غیرِ اَوْلیا | |
| ۴۵۸۴ | می‌کَشَند این راه را بیگارْوار | جُز کسانی واقِف از اَسْرارِ کار | |
| ۴۵۸۵ | جَهْد کُن تا نورِ تو رَخْشان شود | تا سُلوک و خِدمَتَت آسان شود | |
| ۴۵۸۶ | کودکان را می‌بَری مَکْتَب به زور | زان که هستند از فَوایِد چَشمْ‌کور | |
| ۴۵۸۷ | چون شود واقِف به مَکْتَب می‌دَوَد | جانْش از رفتن شِکُفته می‌شود | |
| ۴۵۸۸ | می‌رَوَد کودک به مَکْتَب پیچْ پیچ | چون نَدید از مُزدِ کارِ خویشْ هیچ | |
| ۴۵۸۹ | چون کُند در کیسه دانگی دست‌مُزد | آن گَهان بی‌خواب گردد شَبْ چو دُزد | |
| ۴۵۹۰ | جَهْد کُن تا مُزدِ طاعَت دَر رَسَد | بر مُطیعان آن گَهَت آید حَسَد | |
| ۴۵۹۱ | اِئْتیا کَرْهًا مُقَلِّد گشته را | اِئْتیا طَوْعًا صَفا بِسْرِشته را | |
| ۴۵۹۲ | این مُحِبِّ حَقْ زِ بَهرِ عِلَّتی | وان دِگَر را بی‌غَرَض خود خُلَّتی | |
| ۴۵۹۳ | این مُحِبِّ دایه لیک از بَهرِ شیر | وان دِگَر دل داده بَهرِ این سَتیر | |
| ۴۵۹۴ | طِفْل را از حُسنِ او آگاه نه | غیرِ شیرْ او را ازو دِلْخواه نه | |
| ۴۵۹۵ | وان دِگَر خود عاشقِ دایه بُوَد | بی‌غَرَض در عشقْ یک‌رایه بُوَد | |
| ۴۵۹۶ | پس مُحِبِّ حَقْ به اومید و به تَرس | دَفترِ تَقْلید می‌خوانَد به درس | |
| ۴۵۹۷ | و آن مُحِبِّ حَقْ زِ بَهرِ حَق کجاست | که زِ اَغْراض و زِ عِلَّت‌ها جُداست؟ | |
| ۴۵۹۸ | گَر چُنین و گَر چُنان چون طالِب است | جَذْبِ حَقْ او را سویِ حَق جاذب است | |
| ۴۵۹۹ | گَر مُحِبِّ حَق بُوَد لِغَیْرِهِ | کَی یَنالَ دائمًا مِنْ خَیْرِه | |
| ۴۶۰۰ | یا مُحِبِّ حَق بُوَد لِعَیْنِهِ | لاسِواهُ خائِفًا مِنْ بَیْنِهِ | |
| ۴۶۰۱ | هر دو را این جُست و جوها زان سَری‌ست | این گرفتاریِّ دلْ زان دِلْبَری‌ست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!