مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۰ – گواهیِ فِعْل و قَوْلِ بیرونی بر ضَمیر و نورِ اَنْدَرونی
۲۳۶ | فِعْل و قَوْل آمد گواهانِ ضَمیر | زین دو بر باطِنْ تو اِسْتِدلال گیر | |
۲۳۷ | چون ندارد سَیْرْ سِرَّت در درون | بِنْگَر اَنْدَر بَوْلِ رَنْجور از بُرون | |
۲۳۸ | فِعْل و قَوْلْ آن بولِ رَنْجوران بُوَد | که طَبیبِ جسم را بُرهان بُوَد | |
۲۳۹ | وان طَبیبِ روحْ در جانَش رَوَد | وَزْ رَهِ جانْ اَنْدَر ایمانَش رَوَد | |
۲۴۰ | حاجَتَش نایَد به فِعْل و قَوْلِ خوب | اِحْذَروهُمْ هُمْ جَواسیسُ الْقُلوب | |
۲۴۱ | این گواهِ فَعْل و قَوْل از وِیْ بِجو | کو به دریا نیست واصِل هَمچو جو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!