مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۰ – گواهیِ فِعْل و قَوْلِ بیرونی بر ضَمیر و نورِ اَنْدَرونی

۲۳۶	فِعْل و قَوْل آمد گواهانِ ضَمیر	زین دو بر باطِنْ تو اِسْتِدلال گیر
۲۳۷	چون ندارد سَیْرْ سِرَّت در درون	بِنْگَر اَنْدَر بَوْلِ رَنْجور از بُرون
۲۳۸	فِعْل و قَوْلْ آن بولِ رَنْجوران بُوَد	که طَبیبِ جسم را بُرهان بُوَد
۲۳۹	وان طَبیبِ روحْ در جانَش رَوَد	وَزْ رَهِ جانْ اَنْدَر ایمانَش رَوَد
۲۴۰	حاجَتَش نایَد به فِعْل و قَوْلِ خوب	اِحْذَروهُمْ هُمْ جَواسیسُ الْقُلوب
۲۴۱	این گواهِ فَعْل و قَوْل از وِیْ بِجو	کو به دریا نیست واصِل هَمچو جو

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!