مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۲۵ – تَمْثیل مَردِ حَریصِ نابینَنده رَزّاقیِّ حَق را و خَزایِنِ و رَحمَتِ او را به موری که در خَرمَنگاهِ بزرگ با دانهٔ گندم میکوشَد و میجوشَد و میلَرْزَد و به تَعْجیل میکَشَد و سِعَتِ آن خَرمَن را نمیبیند
۸۰۹ | مورْ بر دانه بِدان لَرْزان شود | که زِ خَرمَنهایِ خوشْ اَعْمی بُوَد | |
۸۱۰ | میکَشَد آن دانه را با حِرص و بیم | که نمیبینَد چُنان چاشِ کَریم | |
۸۱۱ | صاحِبِ خَرمَن همیگوید که هی | ای زِ کوری پیشِ تو مَعْدومْ شی | |
۸۱۲ | تو زِ خَرمَنهای ما آن دیدهیی | که در آن دانه به جانْ پیچیدهیی | |
۸۱۳ | ای به صورتْ ذَرّه کیوان را بِبین | مورِ لَنْگی رو سُلَیمان را بِبین | |
۸۱۴ | تو نهیی این جسم تو آن دیدهیی | وا رَهی از جسم گَر جانْ دیدهیی | |
۸۱۵ | آدمی دیدهست باقی گوشت و پوست | هرچه چَشمَش دیده است آن چیزْ اوست | |
۸۱۶ | کوه را غَرقه کُند یک خُم زِ نَم | مَنْفَذَش چون باز باشد سویِ یَم | |
۸۱۷ | چون به دریا راه شُد از جانِ خُم | خُمِّ با جَیحون بَرآرَد اُشْتُلُم | |
۸۱۸ | زان سَبَب قُل گفتهٔ دریا بُوَد | هرچه نُطْقِ اَحمَدی گویا بُوَد | |
۸۱۹ | گفتهٔ او جُمله دُرِّ بَحْر بود | که دِلَش را بود در دریا نُفوذ | |
۸۲۰ | دادِ دریا چون زِ خُمِّ ما بُوَد | چه عَجَب در ماهییی دریا بُوَد | |
۸۲۱ | چَشمِ حِسْ اَفْسُرد بر نَقْشِ مَمَر | تُشْ مَمَر میبینی و او مُسْتَقَر | |
۸۲۲ | این دُوی اَوْصاف دیدِ اَحْوَل است | وَرْنه اَوَّل آخِر آخِرْ اَوَّل است | |
۸۲۳ | هی زِ چه معلوم گردد این؟ زِ بَعْث | بَعْث را جو کَم کُن اَنْدَر بَعثْ بَحث | |
۸۲۴ | شَرطِ روزِ بَعْث اَوَّل مُردن است | زان که بَعْث از مُرده زنده کردن است | |
۸۲۵ | جُمله عالَم زین غَلَط کردند راه | کَزْ عَدَم تَرسنَد و آن آمد پَناه | |
۸۲۶ | از کجا جوییم عِلْم؟ از تَرکِ عِلْم | از کجا جوییم سِلْم؟ از تَرکِ سِلْم | |
۸۲۷ | از کجا جوییم هست؟ از تَرکِ هست | از کجا جوییم سیب؟ از تَرکِ دست | |
۸۲۸ | هم تو تانی کرد یا نِعْمَ الْمُعین | دیدهٔ مَعْدومبین را هست بین | |
۸۲۹ | دیدهیی کو از عَدَم آمد پَدید | ذاتِ هستی را همه مَعْدوم دید | |
۸۳۰ | این جهانِ مُنْتَظِم مَحْشَر شود | گَر دو دیده مُبْدَل و اَنْوَر شود | |
۸۳۱ | زان نِمایَد این حَقایِقْ ناتَمام | که بَرین خامان بُوَد فَهْمَش حَرام | |
۸۳۲ | نِعْمَتِ جَنّات خوش بر دوزخی | شُد مُحَرَّم گَرچه حَق آمد سَخی | |
۸۳۳ | در دَهانَش تَلْخ آید شَهْدِ خُلْد | چون نَبود از وافیانْ در عَهْدِ خُلْد | |
۸۳۴ | مَر شما را نیز در سوداگَری | دست کِی جُنبَد چو نَبْوَد مُشتری؟ | |
۸۳۵ | کِی نَظاره اَهْلِ بِخْریدن بُوَد؟ | آن نِظاره گولْ گردیدن بُوَد | |
۸۳۶ | پُرسْ پُرسان کین به چند و آن به چند؟ | از پِیِ تَعبیرِ وَقت و ریشخَند | |
۸۳۷ | از مَلولی کالِه میخواهد زِ تو | نیست آن کَس مُشتریّ و کالِهجو | |
۸۳۸ | کاله را صد بار دید و باز داد | جامه کِی پیمود او؟ پیمودْ باد | |
۸۳۹ | کو قُدوم و کَرّ و فَرِّ مُشتری؟ | کو مِزاح گَنْگلیِّ سَرسَری؟ | |
۸۴۰ | چون که در مُلْکَش نباشد حَبّهیی | جُز پِیِ گَنْگَل چه جویَد جُبّهیی؟ | |
۸۴۱ | در تجارت نیسْتَش سَرمایهیی | پَس چه شخصِ زشتِ او چه سایهیی | |
۸۴۲ | مایه در بازارِ این دنیا زَر است | مایه آن جا عشق و دو چَشمِ تَر است | |
۸۴۳ | هر کِه او بیمایهیی بازار رَفت | عُمر رَفت و بازگشت او خامْ تَفْت | |
۸۴۴ | هی کجا بودی برادر؟ هیچجا | هی چه پُختی بَهْرِ خوردن؟ هیچبا | |
۸۴۵ | مُشتری شو تا بِجُنبَد دستِ من | لَعْل زایَد مَعْدَنِ آبَسْتِ من | |
۸۴۶ | مُشتری گَرچه که سُست و بارِد است | دَعوتِ دین کُن که دَعوتْ وارِد است | |
۸۴۷ | باز پَرّان کُن حَمامِ روحْ گیر | در رَهِ دَعوتْ طَریقِ نوحْ گیر | |
۸۴۸ | خِدمَتی میکُن برای کِردگار | با قَبول و رَدِّ خَلْقانَت چه کار؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!