مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۲۶ – داستانِ آن شخص که بر دَرِ سَرایی نیمْ‌شب سَحوری می‌زَد همسایه او را گفت که آخِر نیمْ‌شب است سَحَر نیست و دیگر آن که دَرین سَرای کسی نیست بَهْرِ کِه می‌زنی؟ و جواب گفتنِ مُطْربْ او را

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
در نیم‌شبی از شب‌های ماه رمضان فردی در کنار خانه‌ای مجلل سَحُوری می‌زد و آواز می‌خواند. یک نفر در خانه‌اش را باز کرد و گفت: ای عموجان، الان نصف شب است و وقت این کارها نیست، تازه از کجا معلوم کسی درین خانه مجلل ساکن باشد؟! سحوری زن گفت: اگر الان به نظر تو نیم شب تاریک است اما در نظر من صبح روشن است، ضمنا من سحوری را برای رضای حق می‌زنم و از خلق توقعی ندارم. منظور مولانا ازین حکایت بسط این مفهوم است که آدمی باید در راه خدا خدمت کند و به اقبال و رد و قبول مردم کاری نداشته باشد.
دقیقا همین داستان در مقالات شمس توسط شمس تبریزی نقل شده است و مولانا از آن وام گرفته است.