۱ مُدّتی این مَثنوی تأخیر شُد مُهْلَتی بایِسْت تا خونْ شیر شُد ۲ تا نَزایَد بَختِ تو فرزندِ نو خون نگردد شیرِ شیرین، خوش شِنو ۳ چون ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ الدّین عِنان باز گردانید ز اوجِ آسْمان ۴ چون به مِعْراجِ حَقایق رفته بود بی‌بَهارش غُنْچه‌ها ناکَفْته بود ۵ چون زِ دریا سویِ ساحِل […]

  ۱۵۷ صوفی‌یی می‌گشت در دَوْرِ اُفُق تا شبی در خانقاهی شُد قُنُق ۱۵۸ یک بَهیمه داشت، در آخُر بِبَست او به صَدْرِ صُفّه با یاران نِشَست ۱۵۹ پس مُراقب گَشت با یارانِ خویش دفتری باشد حضورِ یارْ پیش ۱۶۰ دَفترِ صوفی سَواد و حرف نیست جُز دلِ اِسْپیدِ همچون برف نیست ۱۶۱ زادِ دانشمند، […]

  ۵۸۷ بود شخصی مُفْلِسی بی‌خان و مان مانْده در زندان و بَندِ بی‌اَمان ۵۸۸ لُقمهٔ زندانیان خورْدی گِزاف بر دلِ خَلْق از طَمَعْ چون کوهِ قاف ۵۸۹ زَهره نه کَس را که لُقمه‌یْ نان خَورَد زان که آن لُقمه‌رُبا گاوش بَرَد ۵۹۰ هر کِه دور از دَعوتِ رَحْمان بُوَد او گداچَشم است، اگر سُلطانْ […]

  ۲۷۵۲ قاضی‌یی بِنْشانْدَند و می‌گِریست گفت نایِب قاضیا گریه زِ چیست؟ ۲۷۵۳ این نه وَقتِ گریه و فریادِ توست وَقتِ شادیّ و مُبارک‌بادِ توست ۲۷۵۴ گفت اَهْ، چون حُکْم رانَد بی‌دلی در میانِ آن دو عالِم، جاهلی؟ ۲۷۵۵ آن دو خَصْم از واقعه‌یْ خود واقِفَند قاضیِ مسکین چه داند زان دو بَند؟ ۲۷۵۶ جاهِل […]

  ۳۰۹۶ گفت پیری مَر طبیبی را که من در زَحیرَم از دِماغِ خویشتن ۳۰۹۷ گفت از پیری‌ست آن ضَعْفِ دِماغ گفت بر چَشمَم زِ ظُلْمَت هست داغ ۳۰۹۸ گفت از پیری‌ست ای شیخِ قَدیم گفت پُشتَم دَرد می‌آید عَظیم ۳۰۹۹ گفت از پیری‌ست ای شیخِ نِزار گفت هر چه می‌خورَم نَبْوَد گُوار ۳۱۰۰ گفت […]

  ۳۷۷۸ تُخمِ بَطّی گَرچه مُرغِ خانه‌اَت کرد زیرِ پَر چو دایه تَربیت ۳۷۷۹ مادرِ تو بَطِّ آن دریا بُده‌ست دایه‌اَت خاکی بُد و خشکی‌پَرَست ۳۷۸۰ مَیْلِ دریا که دلِ تو اَنْدَر است آن طبیعت جانْت را از مادر است ۳۷۸۱ مَیْلِ خشکی مَر تو را زین دایه است دایه را بُگْذار، کو بَدْرایه است […]