مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۳۷ – حکایتِ مارگیر که اَژدَهایِ فَسُرده را مُرده پِنداشت در ریسمان‌هاش پیچید و آوَرْد به بغداد

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

مارگیری برای گرفتن مار راهی کوهستان می‌شود. پس از چندی تلاش به اژدهایی بزرگ بر می‌خورد که در میان سنگ و برف بنظر مرده می‌نمود. مارگیر سریع دست به کار می‌شود و آن اژدها را غل و زنجیر کرده و به سوی شهر بغداد حرکت میکند تا در آنجا با این اژدها معرکه ای بر پا کند و پول فراوان به جیب بزند. مرد اژدهای مرده‌وش را تا شهر کشان کشان برد و بساط معرکه گسترد و مردم از همه سو برای تماشا هجوم آوردند و ازدحام جمعیت به حدی بود که جایی برای سوزن انداختن نبود. پس از ساعتی آفتاب سوزان تابیدن گرفت و اژدهاد خموده را گرما بخشید و اژدها کم کم جان گرفت و به حرکت در آمد. مردم با دیدن صحنه هولناک پا به فرار گذاشتند اما چون ازدحام بالا بود عده زیادی زیر دست و پا تلف شدند. مارگیر هم که حیران خشکش زده بود با خود می‌گفت: عجب تحفه‌ای با خود از کوهسار آورده‌ام؟! در آن حین اژدها به سوی مارگیر هم حمله ور شد و او را به هلاکت رساند.

این حکایت نقد حال ما انسان‌هاست و نفس اماره همانند اژدهایی نهفته در درون ماست که هرگاه امکان قدرت نمایی پیدا کند، با قدرتی هولناک به حرکت در می‌آید. بنابرین ممکن است هر فرد ضعیف و ناتوانی بالقوه فرعون و گردنکشی بیدادگر باشد اما فعلا امکانات لازم دنیوی برای عرض اندام در اختیار ندارد.

#شرح_مثنوی

در بیان عظمت وجود آدمی و غفلت او از خویش

انسان همانند کوهی بزرگ و استوار است, چرا باید در فتنه گرفتار شود؟ چگونه ممکن است انسانی که همانند کوه است, سرگشته و حیران ماری شود؟
انسان بیچاره خودش را نشناخت و به همین دلیل از کمال خود فرود آمد و گرفتار نقصان شد.
انسان خودش را ارزان فروخت. او همانند پارچه ابریشمی است که خودش را به یک لباس ژنده وصل کرده است.