مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴ – تَلْبیسِ وَزیر با نَصارا
| ۳۴۹ | پَس بگویم من به سِرْ نَصرانی‌اَم | ای خدایِ رازدانْ می‌دانی‌اَم | |
| ۳۵۰ | شاهْ واقِف گشت از ایمانِ من | وَزْ تَعَصُّب کرد قَصدِ جانِ من | |
| ۳۵۱ | خواستم تا دینْ زِ شَهْ پنهان کُنم | آن که دینِ اوست، ظاهِرْ آن کُنم | |
| ۳۵۲ | شاه بویی بُرد از اسرارِ من | مُتَّهم شُد پیشِ شَهْ گُفتارِ من | |
| ۳۵۳ | گفت، گفتِ تو چو در نانْ سوزَن است | ازِ دلِ منْ تا دلِ تو روزَن است | |
| ۳۵۴ | من از آن روزَن بِدیدَم حالِ تو | حالِ تو دیدم، نَنوشَم قالِ تو | |
| ۳۵۵ | گَر نبودی جانِ عیسی چاره‌اَم | او جُهودانه بِکَردی پاره‌اَم | |
| ۳۵۶ | بَهرِ عیسی جان سِپارَم، سَر دَهَم | صد هزارانْ مِنَّتَش بر خَود نَهَم | |
| ۳۵۷ | جانْ دَریغَم نیست از عیسی وَلیک | واقِفَم بر عِلْمِ دینَش، نیکْ‌نیک | |
| ۳۵۸ | حَیْف می‌آمد مرا کان دینِ پاک | در میانِ جاهِلان گردد هَلاک | |
| ۳۵۹ | شُکرْ ایزد را و عیسی را که ما | گشته‌ایم آن کیشِ حَق را رَهْنِما | |
| ۳۶۰ | از جُهود و از جُهودی رَسته‌ایم | تا به زُنّاری میان را بَسته‌ایم | |
| ۳۶۱ | دورْ دورِ عیسی است ای مَردمان | بِشْنوید اَسْرارِ کیشِ او به جان | |
| ۳۶۲ | کرد با وِیْ شاه آن کاری که گفت | خَلْق حیران مانده زان مَکْرِ نَهُفت | |
| ۳۶۳ | رانْد او را جانِبِ نَصرانیان | کرد در دَعوتْ شروع او بَعد ازان |
سلام و سپاس از زحمات و سایت خوبتان
این صفحه به اشتباه در اینجا جاگذاری شده است.
ممنون