مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۰ – بیانِ آن که کُشتن و زَهر دادنِ مَردِ زَرگَر به اِشارتِ اِلهی بود نَه بِه هَوایِ نَفْس و تَأمُّل فاسِد

1. 

   ه.ا گفته:

   2021-02-01 در 9:54 ب.ظ

   سلام وقتتون به خیر و نیکی.

   کمال الدین عبدالرزاق بن جلال الدین کاشانی در تاویلات القرآن (تفسیر محیی الدین بن العربی) می گوید:
   منظور از دو دریا، دریای جان و تن و ملتقای آن دو، موجودیت انسان است. ماهی حیات است و پریدن آن به دریا، حیات یافتن تن یا ملاقات جان و تن است. بازگشت به جایگاه اول، عودت به فطرت است. بنده یی که موسی با او دیدار کرد یعنی همان خضر، عقل قدسی و آن دانشی که از طرف خدا به وی آموخته شده، الهام بی واسطه الهی است. آن کشتی که بر آن سوار شدند، کشتی تن است. سوراخ شدن کشتی، نقصان تن بر اثر ریاضت و عبادت است. ساکنان کشتی قوای حیوانی اند. طفلی که به قتل می رسد، نفس است. روستایی که بدان می رسند، قوای منسوب به تن است و دیواری که خضر به مرمت آن بر می خیزد، دیوار ایمان کامل است که جان در این مرحله نفس مطمئنه نام می گیرد. صاحبان کشتی قوای حیوانی موجود در بدن و حواس ظاهر است و آن پادشاهی که کشتیهای سالم را توقیف می کند، نفس اماره است. مادر مومن و پرهیزکار طفل مقتول و پدر او، طبیعت جان و تن است. گنجینه مدفون در پای آن دیوار گنج معرفت است و آن دو یتیم صاحب گنج، استعداد عملی و نظری عقل است که از جان قدسی جدا شده است.

   پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید