مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۷ – خَلوَت طَلبیدنِ آن وَلی از پادشاه جِهَتِ دَریافتنِ رَنجِ کَنیزک
| ۱۴۴ | گفت ای شَهْ خَلوَتی کُن خانه را | دور کُن هم خویش و هم بیگانه را | |
| ۱۴۵ | کَس ندارد گوش در دِهْلیزها | تا بِپُرسَم زین کَنیزک چیزها | |
| ۱۴۶ | خانه خالی مانْد و یک دَیّار نَه | جُز طَبیب و جُز همان بیمار نَه | |
| ۱۴۷ | نَرمْ نَرمَکْ گفت شهرِ تو کجاست؟ | که عِلاجِ اَهلِ هر شهری جُداست | |
| ۱۴۸ | وَنْدَر آن شهر از قَرابَت کیسْتَت؟ | خویشی و پیوستگی با چیستَت؟ | |
| ۱۴۹ | دست بر نَبضَش نَهاد و یَک به یَک | باز می‌پُرسید از جورِ فَلَک | |
| ۱۵۰ | چون کسی را خارْ در پایَش جَهَد | پایِ خود را بر سَرِ زانو نَهَد | |
| ۱۵۱ | وَزْ سَرِ سوزن هَمی جویَد سَرَش | وَرْ نَیابَد، می‌کُند با لَبْ تَرَش | |
| ۱۵۲ | خارْ دَر پا شُد چُنین دشوارْیاب | خارْ در دل چون بُوَد؟ وادِهْ جواب | |
| ۱۵۳ | خارِ دِل را گَر بِدیدی هر خَسی | دست کِی بودی غَمان را بر کسی؟ | |
| ۱۵۴ | کَس به زیرِ دُمِّ خَر خاری نَهَد | خَر نَدانَد دَفعِ آن، بَر می‌جَهَد | |
| ۱۵۵ | بَرجَهَد، وان خارْ مُحکَم‌تَر زَنَد | عاقلی باید که خاری بَرکَنَد | |
| ۱۵۶ | خَر زِ بَهرِ دَفْعِ خار از سوز و درد | جُفته می‌انداخت، صدجا زَخم کرد | |
| ۱۵۷ | آن حکیمِ خارچین‌ْ اُستاد بود | دست می‌زَد جابه‌جا، می‌آزْمود | |
| ۱۵۸ | زان کَنیزَک بر طَریقِ داستان | باز می‌پُرسید حالِ دوستان | |
| ۱۵۹ | با حکیمْ او قِصّه‌ها می‌گفت فاش | از مُقام و خواجگان و شهر و باش | |
| ۱۶۰ | سویِ قِصّه گُفتَنَش می‌داشت گوش | سویِ نَبْض و جَسْتَنَش می‌داشت هوش | |
| ۱۶۱ | تا که نَبْض از نامِ کِه گردد جَهان | او بُوَد مَقصودِ جانَش در جَهان | |
| ۱۶۲ | دوستان و شهرِ او را بَرشِمُرد | بعد از آن شهری دِگَر را نام بُرد | |
| ۱۶۳ | گفت چون بیرون شُدی از شهرِ خویش | در کدامین شهر بودَسْتی تو بیش؟ | |
| ۱۶۴ | نامِ شهری گفت و زان هم دَرگُذشت | رَنگِ روی و نَبْضِ او دیگر نَگَشت | |
| ۱۶۵ | خواجگان و شهرها را یَک به یَک | باز گفت از جای و از نان و نَمَک | |
| ۱۶۶ | شهرْ شهر و خانه خانه قِصّه کرد | نه رَگَش جُنبید و نه رُخ گشت زَرد | |
| ۱۶۷ | نَبْضِ او بر حالِ خود بُد بی‌گَزَند | تا بِپُرسید از سَمَرقَندِ چو قَند | |
| ۱۶۸ | نَبْضْ جَست و رویْ سُرخ و زَرد شُد | کَز سَمَرقَندیِّ زَرگَر فَرد شُد | |
| ۱۶۹ | چون زِ رَنْجور آن حکیم این راز یافت | اَصلِ آن دَرد و بَلا را بازیافت | |
| ۱۷۰ | گفت: کویِ او کُدام است در گُذَر؟ | او سَرِ پُل گفت و کویِ غاتِفَر | |
| ۱۷۱ | گفت دانستم که رَنجَت چیست، زود | در خَلاصَت سِحرها خواهم نِمود | |
| ۱۷۲ | شاد باش و فارغ و آمِن که من | آن کُنم با تو که باران با چَمَن | |
| ۱۷۳ | منْ غَمِ تو می‌خورَم، تو غَم مَخَور | بر تو من مُشْفِق‌تَرم از صد پدر | |
| ۱۷۴ | هان و هان این راز را با کَس مگو | گَرچه از تو شَهْ کُند بَسْ جُست و جو | |
| ۱۷۵ | گورْخانه‌یْ رازِ تو چون دل شود | آن مُرادَت زودتَر حاصِل شود | |
| ۱۷۶ | گفت پیغامبر که هرکه سِرّ نَهُفت | زود گردد با مُرادِ خویشْ جُفت | |
| ۱۷۷ | دانه چون اَنْدَر زمین پنهان شود | سِرِّ او سَرسَبزیِ بُستان شود | |
| ۱۷۸ | زَرّ و نُقره گَر نَبودَنْدی نَهان | پَروَرش کِی یافْتَندی زیرِ کان؟ | |
| ۱۷۹ | وَعده‌ها و لُطف‌هایِ آن حکیم | کرد آن رَنْجور را آمِن زِ بیم | |
| ۱۸۰ | وَعده‌ها باشد حقیقی دلْ‌پَذیر | وَعده‌ها باشد مَجازی تاسه‌گیر | |
| ۱۸۱ | وَعدۀ اَهْلِ کَرَم، گنجِ رَوان | وَعدۀ نااَهْل شُد رَنجِ رَوان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!