مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۵ – ملاقات پادشاه با آن وَلی که در خوابش نِمودند
۹۳ | دَستْ بُگْشاد و کِنارانَش گرفت | هَمچو عشقْ اَنْدَر دل و جانَش گرفت | |
۹۴ | دست و پیشانیشْ بوسیدن گرفت | وَزْ مُقام و راهْ پُرسیدن گرفت | |
۹۵ | پُرسْ پُرسانْ میکَشیدَش تا به صَدْر | گفت گنجی یافتم آخِر به صَبر | |
۹۶ | گفت ای نورِ حق و دَفْعِ حَرَج | مَعنیِ اَلصَّبْرُ مِفْتاحُ اَلْفَرَج | |
۹۷ | ای لِقایِ تو جوابِ هر سوآل | مُشکل از تو حَل شود بیقیل و قال | |
۹۸ | تَرجُمانی هرچه ما را در دل است | دستْ گیری هرکِه پایَش در گِل است | |
۹۹ | مَرحَبا یا مُجْتَبی یا مُرتَضی | اِنْ تَغِبْ جاءَ الْقَضا ضاقَ اَلْفَضا | |
۱۰۰ | اَنْتَ مَوْلی اَلْقوْمِ مَنْ لا یَشْتَهی | قَدْ رَدی کَلّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ | |
۱۰۱ | چون گُذشت آن مَجْلِس و خوانِ کَرَم | دستِ او بِگْرفت و بُرد اَنْدَر حَرَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!