مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۹ – فَهْم کردنِ حاذِقانِ نَصارا مَکرِ وزیر را
| ۴۴۹ | هرکه صاحِب‌ذوق بود از گفتِ او | لَذَّتی می‌دید و تَلْخی جُفتِ او | |
| ۴۵۰ | نُکته‌ها می‌گفت او آمیخته | در جُلابِ قَندْ زَهری ریخته | |
| ۴۵۱ | ظاهِرَش می‌گفت: در رَهْ چُست شو | وَزْ اَثَر می‌گفت: جان را سُست شو | |
| ۴۵۲ | ظاهرِ نُقره گَر اِسْپید است و نو | دست و جامه می سِیَه گردد ازو | |
| ۴۵۳ | آتش اَرچه سُرخ‌روی است از شَرَر | تو زِ فِعْلِ او سِیَه‌کاری نِگَر | |
| ۴۵۴ | بَرق اگر نوری نِمایَد در نَظَر | لیکْ هست از خاصیَت دُزدِ بَصَر | |
| ۴۵۵ | هرکه جُز آگاه و صاحب‌ذوق بود | گُفتِ او در گَردنِ او طوق بود | |
| ۴۵۶ | مُدَّتی شش سال در هِجرانِ شاه | شُد وزیر اَتْباعِ عیسی را پَناه | |
| ۴۵۷ | دین و دل را کُل بِدو بِسْپُرد خَلْق | پیشِ اَمر و حُکمِ او می‌مُرد خَلْق |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!