مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۸ – بَیانِ حَسَدِ وزیر
۴۴۰ | آن وَزیرَک از حَسَد بودَش نِژاد | تا به باطِل گوش و بینی بادْ داد | |
۴۴۱ | بر امیدِ آن که از نیشِ حَسَد | زَهرِ او در جانِ مِسکینان رَسَد | |
۴۴۲ | هر کسی کو از حَسَد بینی کُند | خویش را بیگوش و بیبینی کُند | |
۴۴۳ | بینی آن باشد که او بویی بَرَد | بویْ او را جانِبِ کویی بَرَد | |
۴۴۴ | هر کِه بویش نیست، بیبینی بُوَد | بویْ آن بوی است کان دینی بُوَد | |
۴۴۵ | چون که بویی بُرد و شُکرِ آن نکرد | کُفرِ نِعْمَت آمد و بینیش خَورد | |
۴۴۶ | شُکر کُن، مَر شاکِران را بَنده باش | پیشِ ایشان مُرده شو، پاینده باش | |
۴۴۷ | چون وزیرْ از رَهزنی مایه مَساز | خَلْق را تو بر مَیاوَر از نماز | |
۴۴۸ | ناصِحِ دین گشته آن کافِرْ وزیر | کرده او از مَکْر در لَوْزینه سیر |
چقدر عالی